2019-08-10 | Terugblik

Als antwoord op...

Ik kreeg vorige maand een messenger-bericht van EL LE. Dat berichtje was voor mij even snel "verdwenen" als ik het had gezien (zonder te hebben gelezen), maar vanochtend kwam ik bij toeval wel dit hele bericht tegen, en leesbaar (voor mij 😊) deze keer. Ik begon vanmiddag om haar te antwoorden, eveneens via messenger, maar na een paar regels kwam ik eigenlijk al ruimte te kort of beter gezegd is een messenger-bericht-antwoord niet aan mij besteed. Maar dat kun je zelf lezen/zien wanneer je ziet hoeveel ik alweer getypt heb. 

Dus voor allen die er nog serieus over nadenken of al aan het plannen zijn, hier mijn "tips" of gewoon mijn verhaal, waar je zelf mee kunt doen wat jij wil.

De leukste vrijetijdsbesteding 

Hallo EL LE,

Wat leuk te horen dat je mij via mijn Pieterpad-blog gevolgd hebt. Dank ook voor de titel “PP heldin” 😀.
En geloof me, zoals ik het heb geschreven, zo is het ook echt gegaan 😀.

Vervelend dat je om diverse redenen niet hebt kunnen gaan. Heb jij nu al een nieuwe periode gepland? DOEN!
“Verwerken” van welke (onaangename/vervelende/verdrietige) problemen of gebeurtenissen uit het verleden dan ook, was niet mijn insteek c.q. doel om dit pad te lopen.
Ik ben verslaaft geraakt aan het wandelen in juli 2018 en zo is ook deze reis ontstaan. Ik wou ervaren wat het met mij zou doen, vooral het alleen zijn en alles wat daarbij hoorde. Maar ook ervaren wat het met mijn “brakke” lichaam zou doen. Dat het mijn hoofd lekker heeft opgeruimd was fijn meegenomen 😀. 

Mijn verhaal
Ik ben best een controlefreak en daarom had ik wel voor enkele dagen vooruit gepland. Denk aan slapen, eten, boodschappen. Zeker na het eerste weekend, toen ook mijn wederhelft zijn eigen weg weer ging. Tevens was dit mijn allereerste "reis" helemaal alleen. Dus ik moest het allemaal zelf organiseren, regelen, boeken etc.
Ik had ook de “slaapplek-vraag” al eens gesteld op de Facebooksite van het Pieterpad. Daar werd ik niet veel wijzer van, want iedereen doet het weer anders. Blijf dus bij je gevoel!

Slaapplaatsen regelen is mij erg goed afgegaan. Ook bij VodF. En ja, soms kon iemand niet, om welke reden dan ook. Maar da's niet erg als je een paar dagen vooruit boekt, dan zoek je een alternatief. Ik heb wel heel goed gekeken of de adressen zo dicht mogelijk aan de route lagen. Die eventuele extra kilometers lopen, daar zag ik best tegen op. Na een paar dagen alleen gelopen te hebben merkte ik dat ik elke dag meer kon loslaten (van mijn ijdelheid met ongeföhnde haren of het weinige make-up of de wandelkleding). Zo ook de boodschappen en het eten. Ik had genoeg gezonde repen, snelle jelles en noten bij me voor de hele tocht. Maar niet doen! Jammer van de ruimte en het gewicht. Plan ook dit voor een paar dagen vooruit. Bijna elk dorp of gehucht heeft wel iets in de verkoop wat eten betreft. Misschien kun je zelfs bij je slaapadres mee-eten, vragen staat vrij! Ik heb wel heel veel gemak gehad van mijn Guru app daarbij, want daarop kun je supermarkten, café’s en eetgelegenheden terugvinden en opzoeken.
Verder had ik slaapplekken bij familie, vrienden en in mijn eigen huis, omdat ik daar dichtbij in de buurt liep en met OV kon reizen of mijn wederhelft mij kon halen en brengen. Hier was ik ook zeer blij mee, want er hangt ook een kostenplaatje aan zo’n onderneming. Ik heb maar een kleine uitkering en heb daarom alles goed begroot. Ook wanneer geld geen issue zou zijn geweest, zou ik het nog zo gedaan hebben! Denk ook aan een post “onvoorziene”, al is het maar voor een extra treinkaartje, kopje koffie, een wat duurder slaapadres of een keer een uitgebreide maaltijd.

Dik verdiend

Bagage en ijdelheid
Bagage is zeer afhankelijk van welke periode je loopt, maar ook wie jezelf bent. Zelf had ik het internet afgezocht naar verschillende paklijsten. Wat heb jij nodig om je deze reis goed bij te voelen. Ik gebruik b.v. altijd make-up (o.a. potje bruin, lijntjes, mascara, blush) en heb zelfs een uitgebreide dure verzorgingslijn thuis staan. Ik ben op zoek gegaan naar alles in mini formaat en kwam dus uit op weinig spullen die super handig, praktisch en functioneel waren, maar waar ik mij wel goed bij voelde. En zelfs nu gebruik ik sommige nog 😀.
Ik föhnde mijn haren al sinds ……. maar die föhn kon niet mee! De kapper heeft haar opdracht in mijn geval super volbracht en knipte mij zo dat ik het aan de lucht kon laten drogen zonder mij ongemakkelijk te voelen.

Toen ik vorig jaar besefte echt verslaaft te zijn aan wandelen, heb ik mij goede wandelschoenen in een goede zaak aan laten meten. Zo ook mijn "grote vriend", mijn Osprey rugzak. De juiste wandelkleding had ik in het afgelopen jaar al bij elkaar gekocht en gespaard. Wanneer ik wandelaars zie lopen in “normale” kleding, krijg ik het al ongemakkelijk. Vooral omdat wandelkleding zoveel prettiger zit, beweegt en absorbeert. En voor het geld hoef je het echt niet te laten, zeker niet in de opruiming. Het is een must wanneer je net als ik, in één keer loopt en alles zo praktisch en lichtgewicht mogelijk moet zijn.
Zo ook ondergoed! Erg belangrijk, net als sokken. Ik koos voor Supernatural en Odlo ondergoed. Ja, dat is wat prijziger, maar let op de opruiming en de Limango website.
Dit ondergoed geeft geen irritatie door vervelende naden of haakjes. Het absorbeert, geurt niet snel en is sneldrogende en da’s superhandig wanneer je ’s middags je ondergoed mee wast onder de douche.
Ik had twee setjes mee, net als van de shirts en bermuda’s. Eén setje aan, één setje in de tas. Wandelsokken, ook zeer belangrijk. Neem de juiste en bezuinig er niet op. Neem ook meer mee, zodat je kunt wisselen bij warmte of nattigheid. En nieuwe inlegzolen!

De enige luxe die ik had was mijn zwarte zomerjurkje (ook van de Bever, kreukt niet), een onderjurkje en een paar lichtgewicht Skechers.

Wat had ik nog meer mee?
Een goed fleecevest, goed lichtgewicht regenjack, Buff (onmisbaar bij veel transpiratie, sowieso voor mij, ben er mee getrouwd nu 😀). Petje, wegwerpponcho, kleine paraplu, regenbroek (achtergelaten toen ik bij mijn moeder aankwam), vuilniszak (om op te zitten bv), waterzak, verfrissingsdoekjes, speciale handdoek (nooit nodig gehad, wel handig bij lekkage, absorbeert prima), mini portemonneetje waar mijn OV kaart, bankpas en ID bewijs en wat cash in paste. Mobiele telefoon met GPX app Guru (!), zwitsers zakmes, nagelknippertje, vijl, zonnebril, oplader(s), fototoestel (klein formaat) met extra SDcard. Pieterpadboekje in een plastic mapje beschermt tegen regen. Mijn dagelijkse medicijnen en een zelf bij elkaar gezocht EHBO tasje. Met daarin: pleisters, pijnstillers, Gehwohl voetencreme, diclofinac gel, diverse rolletjes tape en later ook nog blaarpleisters. En een klein rolletje wc papier!

Ik bekeek dagelijks wat mijn route was, hoe lang ik liep, wat ik op de route tegen kon komen aan koffie-, eetpunten en winkels, wat ik die dag, en misschien de volgende, echt nodig zou hebben, rekening houdend met het weekend en daardoor kon het lastiger zijn een slaapplek te vinden en was het iets drukker onderweg. Ik checkte dagelijks meerdere malen het weer op verschillende apps of sites. Zeker handig om te weten i.v.m. evt. mee te nemen regenkleding en een lange wandelbroek.

Mijn blog schrijven
Ik had een leuk reisboekblok gekocht om mijn verslag en belevenissen te kunnen opschrijven. Maar schrijven met een pen en met links is niet mijn sterkste kant meer sinds mijn motorongeluk en zo kwam ik bij blogger op internet.

In het begin schreef ik ’s middags direct na het douchen en eten na elke wandeling. Op de dagen dat ik alleen was en ook helemaal alleen liep, schreef ik ook overdag vaak een stukje als ik in de rust was. Hele stukken tekst bedacht ik me tijdens het lopen, vaak direct al na de start (buiten het tellen om 😀) .

Wanneer ik alleen was schreef ik via de app “notities” mijn verhaal en kopieerde die naar Blogger. Foto’s heb ik heel veel gemaakt met mijn compacte fotocamera, maar ook met mijn IPhone, omdat ik die in mijn blog kon invoegen. Om de foto’s van mijn fototoestel te kunnen invoegen in mijn blog, had ik een pc nodig om de foto’s eerst daarop te downloaden. Kon niet anders, want de app van Blogger werkt nog lang niet goed genoeg om alles via de Iphone te kunnen bewerken. En via internet zelf lukt ook niet, want daar blokt de site wanneer ik wilde scrollen. Gelukkig was mijn wederhelft, in de gevallen dat ik pc-loos was, bereid mij hiermee te helpen vanaf thuis.

Leuk optrekje toch?

En om op de opmerking van EL LE terug te komen dat ik ook nog tijd had/vond om naast de kilometers een blog te schrijven, dat heeft wel een paar uurtjes nachtrust gekost hoor.
Ook daar ik de foto’s meestal nog moest bewerken, ik fotografeer nl. altijd op z’n kop of zijwaarts, daar ik alles alleen met links kan en doe. Soms waren de foto’s te donker of scheef en ik stoorde me daar aan, dus die moest ik bewerken. Daarnaast vond (en vind) ik het leuk om allerlei links toe te voegen en dat kostte ook de nodige tijd en veel zoekwerk. Op de pc-loze dagen zat ik rond middernacht vaak nog met mijn wederhelft te appen om mijn blog online te krijgen zoals ik het wilde zien en hebben. En dat is  gelukt! Het gaf (geeft) mij veel voldoening en energie om te blijven bloggen gezien de leuke positieve reacties. En reacties zijn zeer welkom, dus doe/geef dat ook, al is het maar een duimpje of smiley!

Leef en geniet!

Nawoord

Wat zou ik anders hebben gedaan? Niet veel. Iets minder voedsel meenemen. Ik heb het onderweg gedropt nb. Zo ook de regenbroek, zelfs met regen niet aan gehad, maar juni 2019 was dan ook een prachtige zomermaand. Die paar kleine buitjes waren geen regenbroek waard vond ik. Misschien had ik iets beter voorbereid het OV tegemoet moeten treden, maar dan was mijn verhaal misschien ook een stuk saaier geworden. Eveneens raad ik aan meerdere oplaadsnoertjes mee te nemen wanneer je op GPX loopt en/of veel waarde hecht aan een werkbare mobiel. Voor mij was mijn IPhone onmisbaar. Ook daar mijn thuisfront mij zo kon blijven volgen via een speciale app. Ik was tenslotte wel een vrouw alleen. Ook nog eens met de nodige beperkingen, dus iedere gek die gek had willen doen …… Nee, ik ben ook niet bang of angstig uitgevallen, maar ben ook niet naïef geweest. Tart het noodlot niet, maar laat angst je niet leiden. Ik ben geen gekken tegengekomen en heb me nimmer bedreigt of angstig gevoeld.
De Pieterpadboekjes had ik meegenomen, maar amper open gehad, soms iets achteraf gelezen of opgezocht, meer niet. Toch vind ik dat iedere Pieterpadter deze moet aanschaffen, want daarmee is dit geweldige pad voor ons allen begaanbaar (soms ook erg lastig 😀).

Akela outfit, wie had dat ooit gedacht?

Dit is mijn verhaal, dit was mijn ervaring. Schiet me niet lek wanneer jij het anders doet/deed en/of beleefd of er überhaupt een andere manier op na houdt.
Doe wat bij jou past en volg vooral je gevoel. Wanneer je nog in de bedenkfase zit of twijfelmodus verkeert, stop denken, GA DOEN!
De beren lopen echt niet over de weg 😀.
Ik heb een hele hoge pijngrens en heb laten zien een vreselijke doorzetter te zijn wat deze reis betrof. Opgeven was geen optie en ook al heb ik het zwaar gehad, het was nimmer te zwaar voor mij dat ik zou (moeten) stoppen. Stoppen was denk ik alleen gebeurd wanneer mijn wederhelft mij een halt had toegeroepen. Hij heeft echt goed vanaf de zijlijn op mij gelet. Ik ging en ga nog wel eens over mijn grenzen heen nl. Ik heb wel de tijd genomen om mijn lichaam te laten herstellen, zeker mijn voeten. Nu, ook mijn vakantie zit erop, ga ik volgende week weer rustig mooie routes wandelen.

Voor mijn verdere wandelingen en soms avonturen, zie mijn andere blogpagina's.

https://jolandawandeltverder.blogspot.com/ 

https://jolandaisvrij.blogspot.com/

https://caminoportugese.wordpress.com/

Heb je nog vragen, kan ik je ergens mee helpen? Vragen staat vrij en word je wijs van.
Schrijf gerust een reactie, vermeld je naam, want je weet de mijne ook.

2019-06-30 | En nu?

The day after the day after the day

Of te wel, zondag. De eerste zondag na mijn behaalde eindstreep van afgelopen donderdag van het Pieterpad. Ik heb Noord-Zuid gelopen. Gewoon omdat het zo goed voelde, van boven naar beneden; gewoon omdat het zo in het boekje staat; gewoon omdat ik niet het zwarte stopgaren of het wiel opnieuw hoef uit te vinden (nu zou ik wat mensen/categorieën kunnen opsommen, maar doe het niet 😊) en ik gewoon gedaan heb wat men in het boekje heeft geschreven. Ik ben zo volgzaam 😮🤔.

Emmer, warm water, soda en o.a. mijn rechter pijnlijke voet. Dat is het gevolg van het Pieterpad lopen in één keer (26 etappes in 27 dagen). Natuurlijk eigen schuld dikke bult 🤭. Donderdag kon ik de finish ruiken, zooo dichtbij was ik al toen blaar naast blaar zich aankondigde. Even te voor (bij de eerste koffie en eetgelegenheid (ja na zo’n 2 kilometer of zo) in het grote Maastricht) had ik mijn voeten nog gecontroleerd en verder als cadeautjes ingepakt. Mooi blauw tape (dank BB en A-C-tion) en witte Hansaplast.

Ik had moeten stoppen, tapen en plakken, maar ik kon gewoonweg niet meer stoppen met lopen. De laatste kilometers en ik was er. Het einde in zicht. Adrenaline stroomde waar het nog nooit gevloeid heeft. Wat een kick om te kunnen finishen.

(Dus leer hiervan mensen, stop, tape, plak! Ongeacht de kleur.)

Wie zal er staan bij mijn finish? Want stiekem hoopte ik toch wel op een mooie binnenkomst met enkele mensen die mij lief zijn. Nog een klein klimmetje en het einde was echt binnen "loop-bereik" 🙃.

Wat een prachtig eindpunt, wat een geweldige verrassing en ontvangst. Mijn wandelnichtje Brigitte, mijn lieftallige wederhelft en mijn lieve moeder. Slingers, spandoek, bloemen, trofee, medaille, kaart en thuis nog meer. G E W E L D I G !! 

Felicitaties heb ik ontvangen van heeeel veel familie, vrienden en bekenden, FB-vrienden en heel leuk, veel onbekenden. 

En nu moet ik even op “de blaren zitten”, zeg maar lopen. Gelukkig heb ik m’n OOfos nog/weer 😊. Ook heel fijn voor mijn hielsporen (ja, ik wil graag alles in meervoud 🙃).

En nu ben ik thuis. Het is klaar, over, uit, einde, finish. Nou klaar nog niet, ik beleef het nog wel een paar dagen opnieuw, maar zonder zoeken naar slaapplaats, eten, routes, GPX en Guru en zonder praktische en super comfortabele wandelkleding. Mag ik niet aan thuis van manlief 😐🤨. En dat zou nu zooo fijn zijn met deze warmte. Mijn OOfos worden gedoogd i.v.m. mijn voet.

Ook zonder de leuke en interessante ontmoetingen, fijne gesprekken met en bij bekenden, familie en wildvreemde mensen. Wat een indrukken heb ik opgedaan, wat een belevenis was dit. 

Geweldig was het om te zien en mee te maken hoe mensen zo verschillend leven, zijn of geworden zijn.... etc. En toch waren er ook gelijkenissen met totale vreemden. Zo mooi 😀! Wat een rijkdom, en dat voor niets!

Nu ben ik al twee dagen bezig met al mijn foto’s, van de camera en iPhone en niet te vergeten die van Brigitte, te organiseren. En het zijn er veel! Heel veel! Ja, ik ben altijd bang iets te missen hé 😃.

Alle foto's moeten gedraaid worden, omdat er geen fotocamera bestaat voor mensen die enkel linkshandig kunnen fotograferen (zelfs Canon heeft nooit de moeite genomen mijn vraag hieromtrent te beantwoorden). En ik heb er wat afgeknipt (zo noemde men dat vroeger; lees gefotografeerd). 

Dus zo beleef ik het nog een keer en da’s super leuk, want het is natuurlijk toch al dik drie weken geleden dat mijn reis begon.

Grotendeels heb ik prachtig weer gehad. Ik ben gebruind teruggekomen met blanke sokken (voeten en enkels) en bovenarmen en een wazig bruin/beige tintje boven de knie van de verschillende lengtes bermuda’s. Potje bruin (make-up) kan wel in de kast blijven staan, want mijn gezicht is al gekleurd door de buitenlucht. 

En wanneer het weer wel slecht was (wat is slecht?), goed vochtig tot nat en minder zonnig, heb ik net zoveel genoten en gelachen. Zeker met BB erbij. Lang leve de natuurlijke föhn (grote woei) en de bokse is weer dröge (de broek is weer droog).

Mijn grote vriend is leeg, de was is reeds gedaan en mijn schoenen zijn op en aan vervanging toe. De laatste dagen gaf links zelfs regelmatig een kreuntje en steuntje vanuit z’n zool, arme hij. Maar eerst mijn voet laten helen eer ik nieuwe kan passen. Four Seasons, ik kom er snel/gauw/binnenkort aan!

Ik heb het geflikt. Ik! 56 jaar jong/oud (al voelde ik me mangs (Twents voor soms)uitgeblust) met een krakkemikkig gestel, een deels disfunctionele rechterarm (door plexcus brachialis laesie en een omodese) veel pijn, maar een hoge pijngrens en groot doorzettingsvermogen‼️

Voor een ieder die zich bedenkt om dit avontuur aan te gaan, onder welke omstandigheden dan ook, DOEN! 

Je kunt meer dan je denkt. Ik kon het. Ik heb mijn lichaam uitgedaagd. Ben over grenzen gegaan en heb doorgezet. Als je na gaat dat ik bijna 12 jaar geleden een zeer ernstig motorongeval heb gehad en mijn leven aan een zijden draadje heeft gehangen en ik heb het toch maar gedaan. O.a. mijn ruggenwervel (thoracale 8), was gebroken en is nu scheefgegroeid en mijn grote vriend was zwaar (7-8 kg). Het kan altijd erger! Ja, de ongemakken en het gewicht van je grote vriend. Edgar had 15 kg 😮😮😮 Een man nb!

Goed plannen en organiseren is wel belangrijk geweest voor mijn tocht. Ik moest wel in een bed slapen, kamperen was geen optie. Nou is dat laatste nooit echt mijn favoriet geweest. Wat doet een mens zichzelf aan? Hele jaar door op en top in luxe leven en dan moet er gekampeerd worden? Maak eens een begroting van de kosten wanneer je dit wilt doen; met tent of bed. Goede lichtgewicht tent + matje (heb nu al pijn)+ slaapzak = € (de rest mag je zelf uitrekenen, suc6).

Ik ging met Snelle Jelle’s op pad (we gaan nog ff een rondje, of 26😄), gezonde repen en ongebrande noten. Bang niets te eten te hebben onderweg. Onzin natuurlijk! Laat los, overal is wel iets, een supermarkt, cafetaria of kroeg. Nou....... Schoonloo-Sleen ..... 🤭? Water, je medicijnen, voetverzorging en goede wandeloutfit, da’s een must. En je knip met plastic pasjes en wat cash geld (niet te heet wassen 🤗). En misschien wat extra oplaadsnoertjes 🙃🤭. Schoonloo heeft geen winkels!  

Veel komt aan op karakter is mijn mening. De pijn, de vermoeidheid en alle andere klachten en ongemakken heb ik op de koop toe genomen! Puur wilskracht!!💪💪💪

Dus geef niet op, blijf positief, zorg dat je je dromen waarmaakt. En ga uitdagingen niet uit de weg! Het leven is veel te kort en gaat veel te snel. Zie hier, 1 juni startte mijn reis en nu ben ik al drie dagen thuis.

En is manlief alweer gewend aan mijn gedelegeer 😄(hé 💙je 😂).

Ik wil iedereen bedanken die ik ontmoet heb op mijn pad. Ook de niet wandelaars die gezellig wouden kletsen met mij. Alle mede-Pieterpadters die ik tegen ben gekomen, waar ik een gesprekje mee heb gevoerd. Alle slaapadressen bij Vrienden op de Fiets o.d. en zeker familieleden.

BB thnx 😘😘😘 je hebt een medaille verdiend. En niet alleen voor de gemaakte kilometers, ook voor de organisatie, eten, slapen en lacheeeeeeeee 😂en je geheimhouding 😉.

Mijn moeder speciale dank, om op die leeftijd toch nog zo te kunnen zorgen en verzorgen. Bijna niks was teveel 😘.

Mijn wederhelft natuurlijk. Zonder jou was het onmogelijk. Op afstand moest je alles repareren wat ik weer eens kapot had gemaakt (mijn 2e hobby 🙃), het verzorgen/mee-werken aan mijn blog, de kilometers en mijn commando’s 😂. 

Mijn motto: DOEN, nu het nog kan. Morgen kan te laat zijn en heb je spijt.
Kijk vooruit (heel handig sowieso, want je moet de wit/rode markeringen volgen), blijf niet achter je kijken, al raad ik je aan wel eens om te kijken, maar dan alleen om het mooie te zien!

LEEF! GENIET! 

2019-06-27 | Finished

De laatste

Wat een luxe vanmorgen. Al mijn kleding die ik bij mij heb is schoon en fris gewassen door het elektrische apparaat dat wasmachine heet. Amanda heeft het netjes op de lijn gehangen (haar was gaat allemaal in de droger, mijne vindt dat niet echt fijn) en alles is alweer droog. Voordeel van echte wandelkleding! 

Nog een fijne bijkomstigheid, ik kon uitslapen 😀 tot 6 uur 😊

Amanda neemt een groot deel van mijn bagage mee naar haar werk in Maastricht, zodat ik niet met al het gewicht hoef te sjouwen vandaag. Erg prettig! Pikken we later wel op.

Ontbijt en lunch gemaakt, kopje thee erin en gaan. Op naar de laatste etappe.

Startpunt Strabeek rotonde. En ja Amanda en collega’s, Strabeek bestaat echt 😄! Hoe goed ken je je eigen provincie? Nieuw spel! (Alle rechten voorbehouden aan mij!)

Van het buurtschap zie ik niet veel, want het pad slaat direct al af richting velden, bos en de Geul. Het is weer volop genieten hier vanaf de eerste meters al. Ik loop in m’n uppie, heerlijk fris (zo’n 16 gr) en een windje. De natuur ontwaakt en de vogels hebben het hoogste woord. Zo jammer van die snelweg, die raast gewoon door. 

Ik klim en klim, hijg en stijg, tot bijna 100 meter hoogte. Wanneer ik sta bij te komen en weer eens een fotomomentje heb draai ik een rondje (doe ik elke dag meerdere malen). Het is zo anders achter mij dan voor. Dit wordt genieten vandaag, weet ik nu al.

Vandaag denk ik er vaak over na dat ik morgen niets meer hoef. Ik kan uitslapen. Ik hoop dat mijn benen en voeten deze gedachten vanavond ook serieus oppikken, en zo niet, mijn wederhelft wacht me op (hopelijk) op de Sint Pietersberg, met het halve assortiment van de Etos (o.a. restless leggs spul). Tja..... anders morgen maar verder lopen naar......

Maar eerst vandaag. Ik neem alles in me op, mijn hoofd is er inmiddels leeg genoeg voor en mijn fototoestel heeft nog MB’s genoeg over en mijn iPhone, ja..... heeft ook nog ruimte vrij. Moet goed komen vandaag!

In Berg vindt ik het perfecte bankje voor diverse activiteiten. Meneer bermuda met grote zijzakken en echte outdoor zonnehoed, alles in de maat 3XL terwijl L ook gepast zou hebben, loopt stevig de bult af. Ik merk dat ik na 26 dagen in de natuur leven (lees toilet) zo makkelijk (stuk makkelijker) ben geworden met zoveel dingen, dat ik al bijna doorspoel terwijl hij nog ietsiepietsie in zicht is. Wat moet, dat moet 😊.

Na Berg gaat het verder door de prachtige goudgele akkervelden met tarwe (moeders heeft bevestigt dat het dat soort was). Kom ik vanuit het bos kijk ik zo tegen een prachtige mergelwand aan. Oh ja, dit is Limburg! Via dieper gelegen paden met groene weides, modderpaden en waterbaden, volgt een grindpad tussen roggevelden (bedankt moeders) en mergelgrotten/wanden/muren en wat bomen door.

Hier en daar zie ik een blonde koe (nee, niet ik 😄) en vier heren met drie auto’s van Staatsbosbeheer (of iets dergelijks. Ik probeer het onderweg echt goed te onthouden, maar nu zoveel uren verder......🤗) die samen enkele (drang-)hekken aan het verplaatsen zijn. Ik loop verder Maastricht binnen.

Ik ben toe aan een pauze maar waar.....? Zelfs in een stad als Maastricht is dat nog niet zo vanzelfsprekend. In ieder geval niet wanneer je van deze kant de stad binnenkomt. Het wrange is dat BB appt dat ze lekker aan de koffie zit met collega’s (die ik niet ken en mij heel veel suc6 wensen deze laatste etappe) en ik zoek naar iets wat hier niet is. Waar ben ik beland?

Guru maar even bestuderen. Cafés zijn op te zoeken, maar ietwat onduidelijk (voor mij althans) en wanneer ik het Koningsplein ontdek bedenk ik dat al onze Willems vroeger waarschijnlijk ook wel koffie dronken of iets sterkers zelfs, dat het wel heel gek moet zijn wanneer ik daar niets vindt. 

Bever (ja, van de outdoorkleding), AH XXL (zie ook grote maten) en Etos passeer ik over rechts. Dan valt mijn oog op “broodjes” op de hoek. Yes, koffie en meer. Ik blijf er bijna anderhalf uur van het terras gebruik maken. Heb mijn tijd ook zeer nuttig besteed. Ik ben zo slecht in niets doen, dus tapen die voeten, prikken die blaar, plakken die pleister en schrijven de blog en whatsappen met BB (die praat me moed in, al heb ik het nog niet moeilijk) en mijn rots die inmiddels onderweg is naar hier. Ondertussen passeren drie Pieterpadters. Eén enkele Bever-meneer (laat ik hem zo noemen) grote outdoorhoed, lange korte broek/korte lange broek/vreemde lengte afritsbroek met grote donkere vriend op z’n rug. Even baal ik dat ie voor mij zal finishen. Ach.... Daarna een echtpaar/echt paar die stevig de pas erin hebben. Oké ik kom wel als vierde vandaag, maar ik kom er ook. Doe nog maar een cappuccino!

Ik vervolg mijn weg door Maastricht. Een stad die mij niet geheel onbekend is. Dat loopt dan ook prettiger heb ik het gevoel, ik weet waar ik loop, ik weet hoe ver en welke straten volgen. Maastricht is mooi, zeker met dit weer, zeker met mijn doel!

Mijn wederhelft appt met de vraag waar hij precies moet zijn en ik stuur het adres en een locatie waar de eindstreep is. 

Het politiebureau zet ik nog even op de foto en stuur die naar hem toe, zodat hij weet hoe ver ik nog moet. Laatste afslag rechts, klein klimmetje en het fort duikt voor mij op.

Ik heb geen idee waar de eindstreep exact is en wat ik ervan moet verwachten. Ja, ik heb de Pieterpadboekjes, nee, ik heb ze amper gelezen. Af en toe iets nadien opgezocht, meer niet. Ik vond het prettig alles op me af te laten komen, blanco!

Mijn hoofd vraagt zich af wat mij daar te wachten staat, hoe ziet het eruit? Uit wie bestaat mijn ontvangstcomité? Ik prent mezelf in dat ik echt wel een geweldige prestatie heb geleverd. Heel veel mensen hebben het uitgesproken en geschreven, nu moet mijn brein het nog opslaan, inzien en voelen.

Ik fotografeer alles wat ik zie, en da’s altijd veel, maar heb nu moeite om de juiste route te vinden. Ik kijk onderaan de trap na het restaurant even heel goed of ik het juiste pad kies en denk mijn lief al te zien lopen. Maar die meneer loopt later weer terug, vergissing. Boven bij het fort gaat een NS wandeling verder, ja.... da’s niet de mijne. Guru erbij. Die geeft twee routes weer en ik kies een nummer drie 🙃, gewoon een klimmetje omhoog via het asfalt. 

Na de groeve nog een klein stukje, daar wacht mijn lief op mij.... en nog meer zie ik 👍😀😄.

De Sint Pietersberg heeft de vlag voor mij "uitgespannen" en de slingers opgehangen. Mijn wederhelft staat te filmen hoe ik over de streep kom en de slingers stuk trek. Fijn om weer samen te zijn en wat ontzettend leuk dat mijn moeder en Brigitte ook tot het ontvangstcomité behoren, geweldig, wat een verrassing! 😊😊😊

Ik mag cadeautjes in ontvangst nemen, waaronder een gouden medaille en een heuse trofee dat ik het gepresteerd heb om in één keer dit pad gewandeld te hebben. Prachtig!

Ik word gefeliciteerd door voor mij wildvreemde mensen die graag mijn verhaal horen en hun respect uitspreken. Daar krijg ik kippenvel van. Dat raakt me. 

Samen met moeders (bijna 80 jr), BB en mijn wederhelft lopen we een stukje Pieterpad terug richting Pieterburen. We nemen naar anderhalve kilometer toch maar de afslag richting restaurant voor wat lekkers. Daar neem ik de felicitaties in ontvangst van een voor mij onbekend echtpaar die mijn verhaal al hadden gehoord van mijn ontvangstcomité, terwijl zij eerder al hier aan de koffie zaten toen ik nog onderweg was. 

Wanneer wij met z’n vieren rustig koffie zitten te drinken vertelt mijn comité dat ze eerder in rap tempo hete koffie achterover hebben geslagen, toen ze gewaarschuwd werden door het onbekende echtpaar dat ze mij zagen lopen. Ik werd herkend aan mijn fluoriserend roze shirt. Gelukkig, ik val op! Snel moest mijn wederhelft toen nog een tas slingers en cadeautjes uit de auto halen en zijn ze met z'n drieën samen in stevig tempo anderhalve kilometer (beetje klim) naar het eindpunt gelopen. Zij waren net op tijd met versieren! 

Ik had niet sneller mogen lopen, anders had ik hen kunnen verwelkomen 🙃😄.

Terug naar huis, lekker uit eten samen en na praten over mijn belevenissen.

Thuis staan boeketten op mij te wachten, hartelijke dank lieve schoonfamilie en zus!

Dit was een prachtige ontdekkingsreis voor mij, een belevenis, één die niemand mij meer afneemt. 

Ik heb het geflikt, ik heb het gedaan. 

Hoe? Daar schrijf ik nog wel over in een volgend blog, eerst van mijn eigen bed genieten nu.

Uitspraak van de dag, door mijn lief, na 3 km Pieterpad gelopen te hebben; “Ik voel het in m’n benen”.

Bedtijd, was een vermoeiende dag, vermoeiende reis. Morgen volgen de links. Kom gerust weer kijken en lezen. Slaap lekker voor nu.