2019-06-27 | Finished

De laatste

Wat een luxe vanmorgen. Al mijn kleding die ik bij mij heb is schoon en fris gewassen door het elektrische apparaat dat wasmachine heet. Amanda heeft het netjes op de lijn gehangen (haar was gaat allemaal in de droger, mijne vindt dat niet echt fijn) en alles is alweer droog. Voordeel van echte wandelkleding! 

Nog een fijne bijkomstigheid, ik kon uitslapen 😀 tot 6 uur 😊

Amanda neemt een groot deel van mijn bagage mee naar haar werk in Maastricht, zodat ik niet met al het gewicht hoef te sjouwen vandaag. Erg prettig! Pikken we later wel op.

Ontbijt en lunch gemaakt, kopje thee erin en gaan. Op naar de laatste etappe.

Startpunt Strabeek rotonde. En ja Amanda en collega’s, Strabeek bestaat echt 😄! Hoe goed ken je je eigen provincie? Nieuw spel! (Alle rechten voorbehouden aan mij!)

Van het buurtschap zie ik niet veel, want het pad slaat direct al af richting velden, bos en de Geul. Het is weer volop genieten hier vanaf de eerste meters al. Ik loop in m’n uppie, heerlijk fris (zo’n 16 gr) en een windje. De natuur ontwaakt en de vogels hebben het hoogste woord. Zo jammer van die snelweg, die raast gewoon door. 

Ik klim en klim, hijg en stijg, tot bijna 100 meter hoogte. Wanneer ik sta bij te komen en weer eens een fotomomentje heb draai ik een rondje (doe ik elke dag meerdere malen). Het is zo anders achter mij dan voor. Dit wordt genieten vandaag, weet ik nu al.

Vandaag denk ik er vaak over na dat ik morgen niets meer hoef. Ik kan uitslapen. Ik hoop dat mijn benen en voeten deze gedachten vanavond ook serieus oppikken, en zo niet, mijn wederhelft wacht me op (hopelijk) op de Sint Pietersberg, met het halve assortiment van de Etos (o.a. restless leggs spul). Tja..... anders morgen maar verder lopen naar......

Maar eerst vandaag. Ik neem alles in me op, mijn hoofd is er inmiddels leeg genoeg voor en mijn fototoestel heeft nog MB’s genoeg over en mijn iPhone, ja..... heeft ook nog ruimte vrij. Moet goed komen vandaag!

In Berg vindt ik het perfecte bankje voor diverse activiteiten. Meneer bermuda met grote zijzakken en echte outdoor zonnehoed, alles in de maat 3XL terwijl L ook gepast zou hebben, loopt stevig de bult af. Ik merk dat ik na 26 dagen in de natuur leven (lees toilet) zo makkelijk (stuk makkelijker) ben geworden met zoveel dingen, dat ik al bijna doorspoel terwijl hij nog ietsiepietsie in zicht is. Wat moet, dat moet 😊.

Na Berg gaat het verder door de prachtige goudgele akkervelden met tarwe (moeders heeft bevestigt dat het dat soort was). Kom ik vanuit het bos kijk ik zo tegen een prachtige mergelwand aan. Oh ja, dit is Limburg! Via dieper gelegen paden met groene weides, modderpaden en waterbaden, volgt een grindpad tussen roggevelden (bedankt moeders) en mergelgrotten/wanden/muren en wat bomen door.

Hier en daar zie ik een blonde koe (nee, niet ik 😄) en vier heren met drie auto’s van Staatsbosbeheer (of iets dergelijks. Ik probeer het onderweg echt goed te onthouden, maar nu zoveel uren verder......🤗) die samen enkele (drang-)hekken aan het verplaatsen zijn. Ik loop verder Maastricht binnen.

Ik ben toe aan een pauze maar waar.....? Zelfs in een stad als Maastricht is dat nog niet zo vanzelfsprekend. In ieder geval niet wanneer je van deze kant de stad binnenkomt. Het wrange is dat BB appt dat ze lekker aan de koffie zit met collega’s (die ik niet ken en mij heel veel suc6 wensen deze laatste etappe) en ik zoek naar iets wat hier niet is. Waar ben ik beland?

Guru maar even bestuderen. Cafés zijn op te zoeken, maar ietwat onduidelijk (voor mij althans) en wanneer ik het Koningsplein ontdek bedenk ik dat al onze Willems vroeger waarschijnlijk ook wel koffie dronken of iets sterkers zelfs, dat het wel heel gek moet zijn wanneer ik daar niets vindt. 

Bever (ja, van de outdoorkleding), AH XXL (zie ook grote maten) en Etos passeer ik over rechts. Dan valt mijn oog op “broodjes” op de hoek. Yes, koffie en meer. Ik blijf er bijna anderhalf uur van het terras gebruik maken. Heb mijn tijd ook zeer nuttig besteed. Ik ben zo slecht in niets doen, dus tapen die voeten, prikken die blaar, plakken die pleister en schrijven de blog en whatsappen met BB (die praat me moed in, al heb ik het nog niet moeilijk) en mijn rots die inmiddels onderweg is naar hier. Ondertussen passeren drie Pieterpadters. Eén enkele Bever-meneer (laat ik hem zo noemen) grote outdoorhoed, lange korte broek/korte lange broek/vreemde lengte afritsbroek met grote donkere vriend op z’n rug. Even baal ik dat ie voor mij zal finishen. Ach.... Daarna een echtpaar/echt paar die stevig de pas erin hebben. Oké ik kom wel als vierde vandaag, maar ik kom er ook. Doe nog maar een cappuccino!

Ik vervolg mijn weg door Maastricht. Een stad die mij niet geheel onbekend is. Dat loopt dan ook prettiger heb ik het gevoel, ik weet waar ik loop, ik weet hoe ver en welke straten volgen. Maastricht is mooi, zeker met dit weer, zeker met mijn doel!

Mijn wederhelft appt met de vraag waar hij precies moet zijn en ik stuur het adres en een locatie waar de eindstreep is. 

Het politiebureau zet ik nog even op de foto en stuur die naar hem toe, zodat hij weet hoe ver ik nog moet. Laatste afslag rechts, klein klimmetje en het fort duikt voor mij op.

Ik heb geen idee waar de eindstreep exact is en wat ik ervan moet verwachten. Ja, ik heb de Pieterpadboekjes, nee, ik heb ze amper gelezen. Af en toe iets nadien opgezocht, meer niet. Ik vond het prettig alles op me af te laten komen, blanco!

Mijn hoofd vraagt zich af wat mij daar te wachten staat, hoe ziet het eruit? Uit wie bestaat mijn ontvangstcomité? Ik prent mezelf in dat ik echt wel een geweldige prestatie heb geleverd. Heel veel mensen hebben het uitgesproken en geschreven, nu moet mijn brein het nog opslaan, inzien en voelen.

Ik fotografeer alles wat ik zie, en da’s altijd veel, maar heb nu moeite om de juiste route te vinden. Ik kijk onderaan de trap na het restaurant even heel goed of ik het juiste pad kies en denk mijn lief al te zien lopen. Maar die meneer loopt later weer terug, vergissing. Boven bij het fort gaat een NS wandeling verder, ja.... da’s niet de mijne. Guru erbij. Die geeft twee routes weer en ik kies een nummer drie 🙃, gewoon een klimmetje omhoog via het asfalt. 

Na de groeve nog een klein stukje, daar wacht mijn lief op mij.... en nog meer zie ik 👍😀😄.

De Sint Pietersberg heeft de vlag voor mij "uitgespannen" en de slingers opgehangen. Mijn wederhelft staat te filmen hoe ik over de streep kom en de slingers stuk trek. Fijn om weer samen te zijn en wat ontzettend leuk dat mijn moeder en Brigitte ook tot het ontvangstcomité behoren, geweldig, wat een verrassing! 😊😊😊

Ik mag cadeautjes in ontvangst nemen, waaronder een gouden medaille en een heuse trofee dat ik het gepresteerd heb om in één keer dit pad gewandeld te hebben. Prachtig!

Ik word gefeliciteerd door voor mij wildvreemde mensen die graag mijn verhaal horen en hun respect uitspreken. Daar krijg ik kippenvel van. Dat raakt me. 

Samen met moeders (bijna 80 jr), BB en mijn wederhelft lopen we een stukje Pieterpad terug richting Pieterburen. We nemen naar anderhalve kilometer toch maar de afslag richting restaurant voor wat lekkers. Daar neem ik de felicitaties in ontvangst van een voor mij onbekend echtpaar die mijn verhaal al hadden gehoord van mijn ontvangstcomité, terwijl zij eerder al hier aan de koffie zaten toen ik nog onderweg was. 

Wanneer wij met z’n vieren rustig koffie zitten te drinken vertelt mijn comité dat ze eerder in rap tempo hete koffie achterover hebben geslagen, toen ze gewaarschuwd werden door het onbekende echtpaar dat ze mij zagen lopen. Ik werd herkend aan mijn fluoriserend roze shirt. Gelukkig, ik val op! Snel moest mijn wederhelft toen nog een tas slingers en cadeautjes uit de auto halen en zijn ze met z'n drieën samen in stevig tempo anderhalve kilometer (beetje klim) naar het eindpunt gelopen. Zij waren net op tijd met versieren! 

Ik had niet sneller mogen lopen, anders had ik hen kunnen verwelkomen 🙃😄.

Terug naar huis, lekker uit eten samen en na praten over mijn belevenissen.

Thuis staan boeketten op mij te wachten, hartelijke dank lieve schoonfamilie en zus!

Dit was een prachtige ontdekkingsreis voor mij, een belevenis, één die niemand mij meer afneemt. 

Ik heb het geflikt, ik heb het gedaan. 

Hoe? Daar schrijf ik nog wel over in een volgend blog, eerst van mijn eigen bed genieten nu.

Uitspraak van de dag, door mijn lief, na 3 km Pieterpad gelopen te hebben; “Ik voel het in m’n benen”.

Bedtijd, was een vermoeiende dag, vermoeiende reis. Morgen volgen de links. Kom gerust weer kijken en lezen. Slaap lekker voor nu.