2019-06-04 | Beetje Drent in mij

Drenthe, wat ben je mooi

Dag 4, etappe 4 op naar Rolde, 17,3  kilometers vandaag in het “land” van mijn vader. Vandaag loopt hij in gedachten mee, trots op mij, dat ik dit avontuur aanga. Wat had ik het graag met je willen delen pap. Helaas, niet blijven treuren zou je gezegd hebben, ‘t is zoals het is.

Na een heerlijk ontbijt en lieve persoonlijke woorden van Lineke, mijn slaapadresgastvrouw, via een tussendoorroute weer op het Pieterpad beland. Een nette oudere dame die voor mij liep nam bezit van mijn gedachten. Ze liep helemaal links op de klinkerweg en ze liep wat scheef. Duidelijk dat ze niet echt lekker liep. Dus ik bedacht me, ik ga d’r raad geven wanneer ik haar voorbij ga. En meteen dacht ik “wordt dat gewaardeerd?” Ik zal het zien. We betalen tenslotte allemaal belasting en mogen dus ook allemaal gebruik maken van een weg, dus ook het midden, want dat loopt veelal vlak of vlakker. Maar zover kwam het al niet eens, want toen ik dichterbij was wachtte ze me op en zo raakten we in gesprek. Haar boodschap deed ze lopend zo vertelde ze, in dit geval zaten er eieren in haar rugzak, want zo bleef ze in beweging. Ze erkende dat ze wat vreemd liep, want ze wikkelde haar voeten niet goed af, volgens haar beide zoons die fysiotherapeut zijn. Mooi hé, ik wou met haar aan de praat, maar het liep andersom. Na wat gebabbel, linksaf en ik liep weer op het Pieterpad.

Mooie route, echt. In de Drentsche Aa liep ik een tijdlang helemaal alleen, met een koolmeesje die aldoor voor me uit liep en vloog. En de twee roodborstjes bleven in dit bos achter. 😊

Prachtig plekje aan het water voor wat een mens zoal te doen staat en daar kwam ik ook de eerste ander mannelijke wandelaars tegen. Ze liepen door, druk kletsend, totaal onbewust van de prachtige omgeving.

Verderop lekker door het bos met een toeristische attractie op het einde, de hunebedden van Gasteren. En om het in stijl te houden, met een hele groep oudere fietsers onder begeleiding van meneer Kras himself, stond ik even later al druk kletsend bij het grafwerk uit 3400-3100 v Chr. Er ontbrak alleen nog koffie en cake. Ze waren al snel meer geïnteresseerd in mij en mijn wandeling dan in de hoop stenen. Al kenden zij mij niet, ze waren nu al trots op me. De één kwam aan met een foto van haar dochter tijdens haar wandeling van het Pieterpad, meneer Kras was zeer benieuwd naar de afstanden en bestemmingen (tja.... zo ieder z’n vak) en weer een ander wou ook zo’n mooi geel Regatta vest (dat aan mijn vriend hangt) en prees mij om mijn leuke outfit. Jaha, zij vonden dat ik er zeer goed uit zag als/voor een wandelaar 😀

Onze wegen scheidde hier. Zij weer op de pedalen en ik even later met de benenwagen verder naar Rolde. 

Op het moment dat ik het pannenkoekhuis Brinkzicht in Gasteren passeer wordt er luid geapplaudisseerd. Ik kijk op en zie "mijn fans" op het terras zitten, al klappend en zwaaiend naar mij. Ik steek m’n duim op en kan de komende kilometers goed teren op zoveel positiviteit en enthousiasme.

Buiten Gasteren loop je het Balloërveld in.  Het begint als moeras en al snel worden de houten vlonders zand. Heel veel zand! Als je alle kleuters van Nederland hiernaartoe brengt, hebben ze ieder nog een ruime privé zandbak. Dit is niet mijn favoriet, dit is zwaar voor mijn voeten en benen. Hier word ik met de stap, laat ik zeggen, minder vrolijk van. Ik zoek naar bankjes op m’n app en hou me er aan vast dat die zo komen. 

Voor mij liep al een tijdje een echtpaar, dat op het bankje plaatsneemt. Mijn bankje 🤔‘t Is een half doorgezaagde boomstam en ik vraag vriendelijk of ik ook plaats mag nemen. En weer praatvolk. 

Al gauw gaan ze verder daar mevrouw onweer schuwt en ruim op tijd binnen wil zijn. Ik ontdoe me even van mijn zandbak in mijn schoenen en leg de beentje ff hoog op m’n grote vriend. Water en twee paracetamol verder en we kunnen weer. Nog meer zandbak. Make my day.

In de verte zie ik de kerktoren van Rolde en dat geeft moed. Op de y-splitsing moet ik links, balen, want rechts was volgens mij veeeeeel minder zandbak.

Aanhouder wint, de ondergrond verhard. Dan wordt het zand, grint en zelfs van dat geluid onder mijn schoenen, word ik blijer merk ik. Maar de vreugde is van korte duur, de zandbak was nog lang niet leeg.

Eindelijk mag ik de wei in naar de koeien en paarden die ook een cultuur middag hebben bij een stapel stenen, hunebedden. 

Het dorp nadert, de Coop ook.

Uitblazen in de tuin van mijn gastvrouw. Ze komt over dik 2 uur thuis, knijp ik nog even mijn ogen toe. Was hard werken vandaag, maar wat een fijn gevoel geeft het dat ik het toch maar weer gehaald heb.