2019-06-23 | Schoon, schoner, schoonst

Heb ik weer

“Oh wat is het toch fijn, om Jolanda te zijn. Alles gaat dan kapot. Oh wat rot, oh wat rot.”
Bedankt Dolf Brouwers, ik wijzig de woorden even. 

Met dank aan onze mede-VodF-logéés die ook echte mobiele telefoons hebben en mij ter hulp schoten gisterenavond met hun IPhoneoplaadsnoertje. Even ben ik gered, zodat ik mijn blog kan schrijven (en mijn accu kan opladen tot vol). BB (lees Bikkel Brigitte, tevens secretaresse en type miep 😍) onderhield even contact via Whatsapp met mijn 💙je thuis. Samen hebben zij het top gedaan en kon mijn blog gisterenavond nog online gezet worden. Maar dan is mijn iPhone opgeladen, snoertje weer ingeleverd bij onze bovenburen en zit ik zonder. En dat maakt mij heeeeeel ongelukkig en nerveus. Waar haal ik op zondagmorgen (liefst 8:30-9:00 uur, want we willen vroeg vertrekken, BB moet een trein halen terug naar huis) een Iphoneoplaadsnoertje vandaan? BB dus maar weer aan het werk gezet. Ja, zij moet ook iets te doen hebben toch? 😊

Waren wij gisteren bij Venlo Trefcenter, met een Kruidvat, AH XXL, moeten we daar dus maar naar toe lopen voor een Iphoneoplaadsnoertje en hoe laat is die open? BB Googled heel Venlo e.o. af om te zien wie, waar, hoe laat, en wanneer om mij aan een Iphoneoplaadsnoertje te kunnen helpen. Mijn iPhone gaat na het opladen in de rust en wij besluiten naar de Tref te wandelen morgenvroeg. 10:00 uur is ie open, dit lijkt ons de beste oplossing, want onderweg naar Swalmen gaat het zeker niet lukken. 

Na een fijne nachtrust met rustgevend watergekletter van de waterpartij in de voortuin en achtergrond muziek van de plaatselijke vriendenclub (lekker Hollands Talig) heeft Brigitte op een kermisbed en ik, met dank aan Brigitte, op het eenpersoonsbed gelegen en best lekker geslapen. Half 8 zitten wij alweer fris in onze sexy wandelkleding aan tafel om een lekker ontbijtje te verorberen. De mede logéés vertrekken het eerst en onze gastheer Rob komt met een kist snoeren, stekkertjes en draden aanzetten. Goh, ik ken nog zo iemand met draadjes in alle soorten en maten (💙je😊). Et voila, make my day, hoe blij kan je zijn, een Iphoneoplaadsnoertje 🍀. Cadeautje één in the pocket en dat was me wel een zoen waard 😀.

Als je vroeg vertrekt zie je de maan nog

We kunnen !! en lopen richting station om op de route te komen. Klein klimmetje en heel wat schitterend mooie optrekjes (zeg maar trekken) verder zitten wij opeens zo maar op het geweldige terras van Hotel De Bovenste Molen. Wat vervelend, dat al na zo’n 4 km. Maar we hadden het even nodig. Toilet is altijd fijn en mijn voeten riepen om tape. Als er iets is waar ik nu heel zuinig op ben, zijn het wel mijn voeten, die moeten nog zeker 4 dagen mee zonder al te veel last.

We zien veel bos vandaag zeiden onze mede-logéés vanochtend, wel 3 van de 4 pagina’s uit het Pieterpadboekje zijn groen op deze route, dus genoeg schaduw voor een heerlijk warme zomerdag. Dat neemt niet weg dat wij het al snel warm krijgen wanneer wij de grafheuvels over moeten. Tja.... wij krijgen het tenminste nog heet.....

Wij koelen even later lekker af wanneer een boer zo vriendelijk is de sproeier aan te zetten op zijn aardappelveld.

Via het zoveelste bospad komen we aan bij Café Maalbeekerhöhe. Wat een cadeautje 😍!

Er staan twee paardenkarren op de speciale paardenparkeerplaats. Op het mooie helder witte terrasmeubilair zitten her en der wat mensen van alle leeftijden, maar de meesten toch wel AOW gerechtigd. 

Wij nemen plaats en een schattig oudere goed geklede slanke dame, met coupe wassen watergolf, eveneens op gerechtigde leeftijd, komt de bestelling opnemen. Eten is niet mogelijk, alleen drinken, maar wij mogen ons eigen eten gerust nuttigen op haar terras. De dame bestiert dit schattige etablissement helemaal alleen, geërfd van haar ouders zo verteld ze ons. 

Zelfs de vorkjes om onze fruitsalade te kunnen nuttigen leent ze ons uit. 

                 

De nodige stamgasten, mannen van een zekere leeftijd gekleed in blokjes overhemden, groeten elkaar vriendelijk en zitten even later gezellig deze zondag samen te genieten. De dame kent ze stuk voor stuk. Een ieder hoort hier bij het interieur. En zelfs dat, het interieur, is geweldig. Zo zag een café er 88 jaar geleden uit, zo ziet dit café er nu nog uit. Tiptop, strak in de lak, blinkende biertap en lekbakken, diverse oude foto’s van de plaatselijke muziek en carnaval aan de muur! Wij zijn onder de indruk en fantaseren er weer rustig op los hoe mooi dit is en hoe wij dit zouden kunnen uitbaten. Tja...horecabloed 😃.

Het stuk wat dan volgt, NSG Schlucht, geweldig, prachtig, machtig, mooi bosgebied met grote hoogteverschillen beneemt soms onze adem. Of kwam dat toch door de warmte en het zweet? Of het geklets van Brigitte? Is wel familie hé, heeft ook hele gesprekken met zichzelf. Maar wat eruit komt, geen idee 😃😀.

En af en toe moeten we dan even aan de slang lurken (lees: waterzakslangetje) en dat biedt weer gelegenheid tot kijken. “Kijk om je heen en geniet!” Wij vragen ons wel af of anderen dat ook wel voldoende doen?

Heeel veel groen, bos, af en toe een klein klimmetje, veel zon, zweet en hoge temperaturen verder (beste zon, ook wij kunnen smelten🥵), een terras! "Laten we het maar proberen" zou Finkers zeggen en daar het druk is, met al wat zo aan de grens links en rechts woont, scootmobiels of elektrische fiets bestuurd, zal het wel een goede tent zijn lijkt ons. Voedertijd dus. Als we hier eten, kan Brigitte het straks wel volhouden, op haar inmiddels kleffe krentestoet, tot aan huis (in de trein naar Goor hopende dat manlief haar daar oppikt). Na koel vocht en warm eten vervolgen wij ons zandpad strak langs de grens Duitsland-Nederland. En daar onze buren toch blijkbaar altijd nog wat huiverig zijn voor ons kaaskoppen hebben ze een paar rikkepoalen de grond in geslagen met 4 draden ertussen gespannen. Nee geen prikkeldraad, gewoon glad ijzerdraad.

Grappig fotomoment denken wij, voetje bij de buren in Duitsland, voetje bij ons eigen in Nederland. Goh wat grappig 😶. Totdat ik natuurlijk het draadje raak 😮. Je snapt ‘t al, ik was niet zo slim vanmiddag (leeg hoofd na 23 dagen). Een kilometer verderop hangt een geel bordje aan het draad: “niet met je handjes aankomen, elektrisch”. Duidelijk dat onze buren niet overal op elke meter bordjes plaatsen. Gewoon Hollander prikkelen.

 Lachend, vooral BB natuurlijk (ze hield het echt net droog maar daar gebruikt ze ook stiekem iets voor geloof ik 😂🤣😂) lopen we het zoveelste groene, zonnige, warme bospad in.

Opeens houdt het draad op en lopen we zonder paspoortcontrole alsnog op Duits grondgebied. Waarom gaat dat nu zo gemakkelijk en moest ik ? kilometers eerder een meter de lucht in springen? Raar volk.

Het einde komt in zicht. Nog één minipauze op bankje drie dat we tegenkomen. Heerlijk zitten we daar te genieten op een bankje zo heet dat je spontaan liposuctie krijgt en het vet van de achterkant wegsmelt. Lekker ieder onder moeders paraplu en zo voelen we ons net twee Japannertjes die in de zomer in een grote hete stad lopen. Maar gelukkig hebben we ieder nog een lekker AH smoothie (gisteren uit de koeling gehaald bij XXL AH, omdat ie zo koud was) die we nu pislauw kunnen nuttigen.   

Maar het kan altijd erger en erger zijn onze voeten, de warmte en Brigittes lege waterzak 😶.

Vooruit, verder. Enkele kilometers, bos nummer zoveel in en we komen bij een mooi stromend beekje. Twee mountainbikers hadden het goed bekeken en geheel gekleed stonden zij in de beek te verkoelen. Wij namen even plaats op een hoger gelegen bankje (klimmen hé!) met mooi uitzicht over het heerlijk koele stromende water, inbeeldend dat ook wij daar zo zouden kunnen staan. Niks ervan, schoenen en sokken aanhouden, anders gaat het fout. 

Ja, eindpunt in zicht, station Swalmen. Ik breng Brigitte naar de trein, nuttigen we samen op het station nog iets koels en zwaai ik haar uit. Ze moet ook nog toiletteren want tijdens de reis wordt dat lastig. Ja........ dat wordt inderdaad lastig 🤔.

Geen station, enkel een perron 1 en 2. Geen kiosk voor iets koels om te nuttigen of mee te nemen voor onderweg en al helemaal geen wc om iets achter te laten alhier. Oeps.....

Doen we het anders, je kunt met ons alle kanten op, plan B. Kroeg zoeken (zijn we een kilometer geleden net langs gelopen met een grote ijsco buiten ☹️). Toevallig, één kroeg in de straat waar ik mijn slaapplek heb en daar gaan we gewoon naar toe, mijn slaapadres! Brigitte mag toiletteren, we krijgen wat koels te drinken en ook nog vers geplukte kersen uit eigen boom. Mooi cadeautje als afsluiting van een geweldig, gezellig en top weekend met mijn bikkel nichtje, secretaresse, type miep, gezelschapsdame, kletskous, warhoofd, "regelateur", maar bovenal lieve Brigitte!

Zie hier de link BB en varkens