2019-06-03 | Remi

Afscheid nemen

Maandag, de dag dat alles anders gaat. Mijn wederhelft vertrekt weer naar huis met onze honden, om daar de toko draaiende te houden. Ik ga het vanaf nu even alleen doen, met grote rugzak vol inhoud. De eerste keer dat ik met zo’n ding loop, want het kwam er gewoonweg niet van de laatste tijd, vanwege zoveel andere dingen, om te oefenen. Maar kun je er mee oefenen trouwens? We zullen het vandaag meemaken en ik laat het jullie weten.
Er verandert nog meer vandaag, het weer. Vanaf 13:00 uur is er 40% kans op regen. Ook dat zullen we meemaken.

We vertrekken op tijd en Gerbrand zet mij af en ik loop Etappe 3 Groningen-Zuidlaren, 21.1 km. Het duurde even voordat Groningen achter me lag. De eerste kilometers waren niet heel interessant, totdat het Paterswoldemeer opduikt. Wat wel prettig was, ik liep direct al achter een wat ouder echtpaar aan. Lekker tempo om erin te komen met zo'n gewicht op mijn rug. Wanneer zij stilstonden hield ik het tempo er in en was ik de "voorloper". Maar ik zou ik niet zijn, als er niet gefotografeerd moet worden.  En zo wisselden wij onze plek steeds af.
Tja dan komt de tijd van "ik moet plassen". En ik moet dan ook! Eigenlijk al op het moment dat ik het denk. Zal de leeftijd wel zijn 🙃. Route ff checken op mijn Iphone en ik zie de nodige bankjes komen. Hopen dus dat die ook geschikt zijn voor mijn sanitaire stop. En dan...de BP 😊,wc denk ik. Maar blijkt nog beter, Postiljon Hotel Haren staat daarachter. Lekkerrrrrrr..... Run op de wc en cappuccino's om de volgende plaspauze te garanderen op iets.

En de volgende pauze is bij Ita. Zij heeft mij uitgenodigd om een bakkie te komen doen wanneer ik haar huis passeer. De wandeling er naar toe was mooi. Maar daarvoor raadpleeg je het Pieterpadboekje maar, hoef ik hier niet te herschrijven. Via de Wolddeelen langs de rand van een woonwijk loop je richting spoorbrug. Eenmaal daaroverheen moest ik het huis van Ita zoeken. Wandelen verbind blijkbaar, want wij kennen elkaar niet. Zij nodigde mij uit toen ze las dat ik het Pieterpad ging lopen. Heel lief. Bakkie thee, sneetje brood, wc en weer verder. 
Heel mooi stuk natuur volgt, moeras, Appèlbergen, bos.
Natuurlijk heeft mijn hoofd alweer uitgerekend hoeveel kilometers nog en dus bankje zoeken. Voldoende vertegenwoordigd vandaag. De rugzak afdoen op een bankje is wel prettig, scheelt een aardig gewicht op elk gewricht. 
Het lopen ermee valt me niet tegen. Al irriteert de band over mijn linker schouder wel wat aan de voorzijde. Maar iets vaker verschuiven totdat er eelt op zit. Rechts  heb ik dat niet, of misschien wel, maar dat voel ik toch niet vanwege mijn defecte arm en zenuwen. Citaat Johan Cruijff: “Ieder nadeel heeft z’n voordeel.”
Nog even uitwaaien terwijl het nu zachtjes op m’n paraplu regent. Niet meer dan wat gespetter. Toch maar de regenhoes over mijn rugzak doen? Hmmmm..... waar heb ik die verstopt? Ach.... k.. ik heb geen zin om de halve rugzak uit te pakken (alweer), en besluit het, op hoop van zegen, zonder te doen. Mijn rugzak en ik kruipen lekker tegen elkaar aan onder de paraplu.

   

Ja, ik heb Zuidlaren gehaald. Droog gehouden op wat zweetdruppels (zeg maar straaltjes) na. Het laatste stuk had ik wel wat pijn in mijn rug, tussen m’n schouderbladen in. Dus even peptalk to myself: “bos hout naar voren, neus in de lucht en gaan! Een mens is gemaakt om te lopen Jo!”  En zo, en met wat telwerk, kom ik aan in dit dorp.
Bakkie gedaan bij de plaatselijk snackbar en dus tijd om uit te zoeken waar mijn slaapadres precies is.
Nog 2 km lopen en buiten het dorp woont Lineke. Slaapadres via VodF. Geweldige ontvangst, met verse smoothie, heerlijk plekje in haar prachtige tuin. Wat een fijne vrouw en wat een heerlijk ontvangst. Na heel veel gekletst te hebben, ook één van mijn hobby’s, lekker gedoucht, alle crèmepjes weer gesmeerd, hup op de leenfiets het dorp in eten.

Dit was een prima dag, 23 kilometers erbij. En de nodige spierballen van het dragen en tillen van mijn beste vriend voor de komende weken, mijn rugzak.