Jolanda wandelt: 2019-06-25 | Limburgs gezelligheid

Warmste dag

Om 5:00 uur roept IPhone mij na een gebroken nacht. Mijn benen en voeten snappen niet dat ze ‘s nachts moeten slapen en wandelen gewoon door. Fijn is anders ☹️. Mijn hakken steken en mijn blaar prikt. Gezellige boel hier.

Wat mijn slaapadres betreft, super. Een hele B&B voor mij alleen. Heel fijn, ik heb nogal wat ruimte nodig (dat vindt BB 😊). De B&B zit boven een restaurantje. Ik was in de veronderstelling dat het samen hoorde, maar nee. En op maandag eet niemand buiten de deur hier, dus deuren dicht. Coop dan maar. Grote salade voor de nodige vitamines, lekker toetje, omdat zuivel gezond schijnt te zijn en nog wat suikers (ijscappuccino, smoothie, breakers) voor de spieren. Plus een redelijk fris blikje Radler om mijn vocht op peil te houden.

De B&B Ane Kerk bestaat uit een bovenverdieping met 3 grote slaapkamers. Allen met 2-persoonsbed en 1 nog met extra stapelbed. Plus een ruime badkamer met douche, wasbak en toilet. Plus een woonkamer met tv, spelletjes en koffie/theezetmogelijkheid. Jippie geen airco met deze warmte maar wel een ventilator.

Wanneer ik gedoucht heb en terugkom van de Coop (‘t is net als thuis zijn) zet ik alle kamerdeuren maar open en hoop dat het ietwat doorwaait vannacht. Tijdens het eten even “Yesssss to the dress” kijken voor de nodige ontspanning.

Terwijl ik mijn blog schrijf flipt mijn iPhone. Geheugen vol of zoiets. Ik kan whatsapp al niet meer openen voordat ik een x aantal MB’s vrij heb gemaakt. Dus wat doe ik in zo’n situatie? Mijn 💙je bellen. Bellen, so nighties. Eigenlijk moet ik mijn phone opnieuw opstarten volgens hem, maar dat doe ik niet hoor, veel te bang dat ie niet meer aangaat. Muziek deleten dan maar. Daarna kan ik foto’s doorsturen en apps verwijderen.

't Is nog vroeg 😃

Mijn dag begint dus al vroeg. 5:40 uur verlaat ik het pand. Ontbijt staat klaar in een koelbox en kan nu lekker opwarmen in mijn grote vriend.

De bocht om en ik loop al het buitengebied in van Montfort. Wat ooit het kasteel Montfort was ligt er stil bij. Alles ligt hier nog stil, op een enkele boer na die richting zijn land rijdt. Even later hoor ik de trekkergeluiden achter mij bulderen. Montforts platteland ontwaakt. Via paadjes tussen akkers en bos door kom ik bij een waterplas aan, Kranenbroek. Hier is meer leven, ook enkele honden met baasjes. Tijd voor ontbijt. De kop is eraf, de eerste 5,5 km done!

Het gaat nog steeds lekker en voorspoedig. Temperatuur is op dit tijdstip prettig (24 gr en een briesje).

Paadje op, af en toe wat schaduw van enkele bomen, bosje door, langs akkers en velden, zo gaat het voort en beland ik in Echt. Tijd voor rust, schoentjes uit, de voeten willen ook wel ademen en maagje even vullen. Verder valt hier ook weinig te beleven, alleen de dame die op dat moment haar hondjes uitlaat deelt deze mening niet met mij, want er komen toeters en bellen langs (lees ambulance) en die volgt zij tot die geheel uit zicht is. Tja.... ‘t is wel een dorp.

De weg vervolgt, wederom via bospaden, akkers en velden en stukken fietspad. De temperatuur stijgt ook lichtelijk en ik wil graag voor het heetst over zijn. Mijn rug pest me de gehele dag aldoor meer dan normaal en zelfs met de nodige smarties (pillen) gaat het niet over. Ik las nog een pauze in wanneer ik in het IJzerenbosch belandt. Geheel overkapt half open hutje met zeer oncomfortabele banken. Maar er is schaduw en plek. En die is voor mij en mijn grote vriend. De fietsdames tegenover mij zouden natuurlijk geen echte vrouwen zijn als ze niet nieuwsgierig zijn en het gesprek is weer op gang.

De dames gaan en ik probeer enigszins lekker tegen mijn vriend te gaan liggen om mijn rug ietwat te ontspannen. Even vallen mijn ogen dicht, even maar.... want daar zijn de heren van de vuilnisdienst in hun mini vrachtwagentje. Herrie om één prullenbak te legen. Ze rijden voorbij en ik zie drie heren zitten. Mag wat kosten zo’n bakkie legen.

Verder, inmiddels ook over Duits grondgebied, (zonder schrikdraad en douaneposten) volgende halt is werkelijk een toppunt 😐. Gezellig onder het viaduct van de N297. Na zoveel kilometers zon, weinig bomen, klein briesje, ben ik wel toe aan een frisse woei en volle schaduw van het viaduct. Voor de gezelligheid blijf ik niet en niemand volgt me, ik ben trouwens helemaal geen Pieterpadters tegengekomen vandaag.

Verder via een soort parallelpad langs bovenstaande weg. Stukje Duitsland nog en het heetste punt van deze dag bereik ik in Millen. Asfalt, huizen, geen schaduw, inmiddels 32 graden.

Even niet denken maar doen, doorzetten nu. De vele lieve berichtjes die ik van jullie ontvang via FB of whatsapp houden de moed erin. En allerlei onzinnig gebrabbel in mijn hoofd, “mensen zijn gemaakt om te lopen”, “niet klagen, maar dragen”, en heel veel getel en ik ben in Sittard. De laatste 2 kilometer zijn het moeilijkst. Nog zo’n rottig schouwpad langs een beek met heerlijke klaterende geluiden en ik heb het al zo heet. Markt! Eindpunt, tenminste ik maak het tot mijn eindpunt. De eerste de beste horecagelegenheid waar een behoorlijk publiek zit gaat ook mij verwennen.