2019-06-09 | Pinksterwandeling

Op een mooie Pinksterdag

Etappe 9, iets meer dan 21 kilometers voor de boeg.

Mijn voeten hebben moeite met stil liggen ‘s nachts. Ook mijn hakken zijn gevoeliger dan normaal. Het is wel een voordeel dat ik nu loop met een dagrugzak, da’s een groot verschil en dat voel ik goed in mijn heupen, rug en benen. Wanneer mijn grote vriend meegaat voelt het alsof mijn benen dieper de grond in worden gedrukt. Logisch natuurlijk, ‘t is wel zo’n 7-8 kg die ik dan meer mee tors.

Al voor de wekker wakker, ☀️schijnt 😎 hoe fijn is dat. Mijn moeder staat al in de gang, zet thee en vraagt wat ik allemaal mee wil hebben. Ik kan m’n ding doen, mam zorgt voor de rest. Ze vindt het duidelijk fijn om te kunnen zorgen. Ik ook!

   

Vandaag 21,6 km voor de boeg, Hardenberg-Ommen. Brigitte loopt weer mee, dus dat wordt weer iets bijzonders vandaag. En dat lukt ons altijd weer 😶.

We pikken Brigitte, op het eindpunt, op en mijn wederhelft brengt ons naar het beginpunt. Althans, zo had het moeten zijn 🙃. 

Ik sta met mijn chauffeur in Hardenberg en we staan net op de parkeerplaats en gelijktijdig bedenken wij dat we iets “vergeten” zijn. Brigitte‼️🤭.

Zij staat in Ommen op ons te wachten. Oeps ☺️☺️☺️ 

Ja, van wandelen loop ik mijn hoofd leeg. Blijkbaar is er meer verloren gegaan de laatste week 🙃.

Heel veel c'est moi's! 

Oké ik maak het goed en we vertrekken heel iets later dan gepland uit Hardenberg. Al snel lopen we het buitengebied in, via de kano waterbaan. 

Wanneer wij een mooi bankje zien eisen wij die maar op, koffietijd! De nodige Pieterpadters passeren ons en wij benoemen ze allemaal. Wel zo gemakkelijk wanneer we ze later weer tegenkomen.

Wij lopen door een prachtig stukje natuur en genieten extra van de zon en de natuur.  Onze fantasie laat ons weer eens verhuizen naar Rheeze deze keer en Brigitte is zo goed om ook mij te gedogen als buurvrouw. Weitje erbij voor het paard voor Ilse, haar dochter, en een grote schuur voor de trekker van haar zoon Thijs. Ook haar moeder krijgt een mooi schuurtje op het erf toebedeeld. Soms verhuizen wij wel tig keer per wandeling, zoveel mooie optrekjes passeren wij.

Onderweg laten wij de dames legging ons voorbij lopen en met het viertje met oranje trui spelen we aldoor wisseltje. Anderen zoals de zwarte lange benen/mouwen verdenken wij ervan het terras opgegaan te zijn in Rheeze, want zij blijven de rest van de wandeling spoorloos.

Zelf beslissen wij bij de Oldemeijer te lunchen. Zij het niet dat we linksaf moeten slaan i.p.v. rechtsaf richting de waterplas. Helaas.

Wij zijn verbaasd wanneer we bij de N36 uitkomen en die over moeten steken, een 100 km weg!

Het lukt ons ongeschonden de overkant te behalen en gelukkig mogen we door een hekje. Ik leun even op het grote hek en kom bijna met hek en al boswachterij Hardenberg binnenvallen.

We vervolgen ons pad rechtdoor door een prachtig bos. Op Guru app hebben we al bankjes gespot en hopen dat onze voorlopers besluiten door te lopen wanneer Brigitte rechts een mooi bankje spot. Gelukt! We eten en drinken wat, benoemen de andere lopers nog even die wij eerder al hadden ingehaald en vragen ons af wat er met de bestuurder van de nabij geparkeerde fiets is gebeurd. Die meneer zette even eerder z’n fiets op slot en verdween het bos in. Waar is ie naar toe? Wandelen? Afspraakje? Touw? Boom? Einde? 😮😮

We gaan nog even naar ons toilet en pakken in om ons pad te vervolgen. Dan pas zien we dat we onder een kleine eikenboom met rupsen hebben gezeten. Ohhhhhh daarom zat er niemand 😃.

 

We lopen verder het bos door. Drukke dag, veel fietsers van elke soort, veel wandelaars ook. Langs een gemaaid grasland kijken we verbaasd wanneer we een kleine cycloon zien die het vers gedroogd gras meeneemt in z’n draai.

Einde van de weg zit de familie koelbox.Niet veel later begrijpen we er niets van dat ze ons achterop lopen zonder auto en koelbox. Hoe zit dat toch?
(Ter info: dat was nou het "toetjesbankje".)

De afritsbroeken komen we niet meer tegen, de leggings liepen iets te hard voor ons, oranje trui groep en roze broek groepje lopen ongeveer samen met ons op. Bij Junne wacht de ijscoman tot wij langs komen om iets te kopen en daarvoor zijn wij zeker niet te beroerd. Met ijs en al lopen we heerlijk verder met familie koelbox op onze hielen.

 

Wederom een bosgebied door en wij zijn de kopgroep en laten oranje, roze en de rest achter ons. We worden nog even één met de natuur wanneer we op ons natuurlijk campingsetje plaatsnemen. De laatste theepauze. Ondertussen verbazen wij ons er wel over hoe het kan dat zij (oranje trui met gevolg) of zo dichtbij liepen of waar zij gerust hebben. De meeste onzinnige en onbelangrijke zaken gaan in je kop zitten en wil je ontrafelen. Teveel frisse lucht doet blijkbaar rare dingen met je brein.

Na de Sahara lopen we richting Ommen. Nog enkele malen de tingelingeling over en het bebouwde kom bord Ommen laten we achter ons. Restaurant de Zon verschijnt en roept al dat we op het terras moeten komen drinken. Ach, vooruit..... ook daar zijn we niet te beroerd voor.

Drukte en bedrijvigheid alom in het toeristische Ommen. We puffen even uit en genieten van het uitzicht over de Overijsselse Vecht. 

Dan moeten we opbreken en ons uit de luie stoel omhoogwerken om ons pad richting auto te vervolgen. Krakend lopen we richting auto. Overal drukte en gezelligheid. Duidelijk dat iedereen geniet van een eerste pinksterdag met dit prachtige zomerweer. Even later zitten we in een koele auto richting Almelo. Moe maar voldaan. Onze voeten lopen vanzelf nog een beetje door, ook nu we stilzitten. Pijn heb ik ook, maar zelfs dat voelt goed nu ik wederom een etappe gelopen en gered heb. 

Nog 17 te gaan!