2019-06-17 | Klimmen

Over de grens

Vanaf nu lopen de nummers/getallen/cijfers niet meer gelijk bij mij. 17 juni etappe 16. Gatsie, moet ik weer nadenken, het was net zo gemakkelijk zoals het was, 1 juni etappe 1, 2 juni etappe 2..... (ik leg het maar even uit voor diegene die mij niet vanaf dag 1 hebben gevolgd. Snap je 't nog niet, lees dan mijn blogs even terug). Eigen schuld Jo, heb je ervan wanneer je een snipperdag neemt (Niet klagen maar dragen en bidden om kracht (ken je klassiekers)😃 ).

De kuiten zullen vandaag van zich laten horen denk ik. Mooi weer voorspelt, heuveltjes in het vooruitzicht, over en uit met de rust!
De plannen zijn ietwat gewijzigd, vanavond slaap ik nog één nachtje thuis. Gisteren moest ik nog slaapplaats regelen voor de komende dagen en dus wat rondgebeld in Millingen en omgeving, maar ze willen me niet 😶. Nu is de afstand niet zo groot van en naar Doetinchem, dus prima oplossing, lekker thuis. Wel direct aan de telefoon blijven hangen om mijn volgende slaapplekken veilig te stellen. Morgen wordt helemaal leuk en super gezellig, bij Tante Ineke in Mook.

Laten we starten. Manlief zet mij af aan de Peeskesweg in Beek en rijdt door naar zijn afspraak (sorry schat dat ik je terug een beetje verkeerd heb gestuurd 🤭). Ik start al zo'n 5 km op de route, dank aan Brigitte. Mijn taak om deze etappe te volbrengen en ik begin heerlijk in het Bergherbos. Zonnetje doet al goed haar best en dat geeft direct al prachtige plaatjes. Ik en mijn fototoestel (grote grote dank Erik!) Het is een heerlijk begin van de dag, lekkere temperatuur, prachtige omgeving en de geur..... hmmmmmm.

Mij maakt het direct blij en het geeft mij weer zin in wandelen en mijn Pieterpad-uitdaging te willen volbrengen.
Enkele klimmetjes verder, met enkele uithijgstopjes tussendoor, kom ik aan op de Hulzenberg, 82,4 mtr boven NAP. Er staat een uitkijktoren en daar mag de volgende beklimmer van mij gerust naar boven gaan om van het uitzicht te genieten, leef u uit. Ik heb er geen zin in vandaag en ken het uitzicht. Ja, ik ben vorig jaar echt naar boven geklommen.

Maar dit punt gaf mij weer genoeg stof tot nadenken voor de komende kilometers. Links van de toren zit een blonde jongedame in sportkleding op een bankje heel serieus in gesprek met een ietwat oudere jongeman eveneens in sportkleding. Hij zit wat voorovergebogen te luisteren. Nee, ik heb geen luistervinkje gespeeld en ben een stuk doorgelopen om wat te fotograferen. Maar ja, wat hoor je zoal om 9.00 uur 's ochtends in een bos met verder niemand die praat, überhaupt met niemand in het bos? Terwijl ik mijn foto's maak en rustig de afdaling inzet heb ik al een heel scenario in mijn hoofd voor de volgende soapserie die uitkomt deze zomer 🤭. Terwijl ik nog druk bezig ben met de rolverdeling in mijn hoofd, wordt ik aangesproken door een wat rossige jongeman, normaal gekleed, met plastic tasje in zijn hand en hij vraagt mij de weg naar de uitkijktoren. Hem geef ik wel de juiste route (nogmaals sorry schatje) en ik vraag mijzelf de volgende kilometers af wat hij in dat plastic tasje had. Gaat toch geen gekke dingen doen hé?

Met al die gekkigheid in mijn hoofd kom ik op mijn eerste bankje terecht. Aan de rand van een akker en toch midden in het bos. De prullenbak laat zien dat dit een gewild rustplekje is geweest het afgelopen weekend. Thermoskan en koek links, kleine rugzak uiterst rechts en ik in het midden. Hele bank voor mij alleen 😃. Not! Kruipt er een hele harige rups, daar bij mijn rugzak, is dat een......? Geen idee, geen eik met zak rupsen te ontdekken, maar voor het goede gevoel verhuist alles per direct, inclusief mijzelf naar het meest linkse deel van de bank. Heb ik nu echt rustig gezeten? Ik bleef 'm in de gaten houden en hij heeft gewonnen, thee en koek erin en wegwezen. Deze bank was al bezet!

Hoog Elten in het vooruitzicht, ik denk klimmen. Ik heb hier 21 jaar voetstappen staan en ook de nodige wandelingen gelopen, met pittige klimmen. Maar niet vandaag. Het gaat geleidelijk wat omhoog tot bij de kerk. Voor de liefhebbers, neem het pannenkoekhuys als rustplek, hebben ook lekkere poffertjes und mann sprecht dort Niederländisch!
De route gaat voorbij de kerk (neem ook eens het ommetje achter de kerk langs!) en daalt af. Nog even survivallen om een grote boom die op het pad ligt en het dalen gaat verder. Het pad wordt heel erg smal en eindigt op de Emmericher Straße. Even verderop verlaat ik Duitsland net zo ongemerkt als ik het binnenkwam.

Spijk, het volgende rustpunt voor mij. Ik heb al besloten in het dorp een zitplek te zoeken, want ik weet dat het dorpscafé/restaurant al lang niet meer uitbaat. Nu moet Pieterpad.nl het nog aanpassen (en vele andere route's).
De heren van de plantsoendienst drentelen vrolijk rond op het plein bij de Gerardus Majella kerk. Ik neem plaats op één der plantenbakken (soort stenen banken) onder een boompje die iets schaduw biedt. Lekker! De groen-heren houden tegelijkertijd ook een soort theeleut-kransje zo te horen. Mannen hé!
De plaatselijke basisschool is inmiddels ook toe aan lunchpauze. Twee vaders halen hun kind fietsend op, twee jongens fietsen samen en groeten mij vriendelijk wanneer ze passeren. De laatste drie jongens die huiswaarts keren trekken mijn aandacht. Twee grote en één kleintje (lees stuk jonger, jaar of 5). Wat mij het eerste opviel was hun kleding. Eén in vale spijkerbroek en verwassen t-shirt met sneakers, nummer twee in grijze joggingbroek en oud donkerblauw gerafeld t-shirt en met donkerblauwe crocs (die dragen we niet, zeker niet in de stad). Het kleine ventje, gekleed in een spijkerbroekje met ?  moest af en toe even rennen om de twee grotere jongens bij te kunnen houden. In z'n ene handje hield hij zijn drinkfles en met zijn andere trok hij zijn broekje af en toe omhoog. Mooi hé zo'n klein dorp, hier maakt men zich niet druk om wat je draagt. Zij althans niet (of hun vader en moeder).

Het dorp is klein dus je bent er ook zo weer uit. Over de Spijkse Dijk, met de Rijn aan de linker hand, volgen kilometers asfalt. Jammer genoeg hebben de meeste chauffeurs zo hard gereden dat ze het 60 km bord niet eens in zich op konden nemen. Dus wees gewaarschuwd hier!
Gelukkig is er leuker in zicht, Tolkamer. Daar is het goed vertoeven op het terras in de schaduw met een lekker ijskoffie. Een tafeltje verderop zitten zes ouderen die met begeleiders uit zijn. Het is een feestje ze zo te zien genieten van hun appelsap en cassis en helemaal wanneer de bitterballen komen. "Doen jullie moar eee-tennnn", zegt de begeleidster. Blijkbaar moet je op die leeftijd net zo behandeld worden als een kleuter, want een ieder werd gewaarschuwd vooral te blazen op de bitterbal.

Hup, verder, klein eindje nog en dan ben ik bij het pontje. Eerst langs de haven en vervolgens over het recreatiegebied De Bijland. 
Mijn wederhelft zal mij ophalen in Millingen hebben we afgesproken, maar ook deze plannen wijzigen wanneer hij mij belt en zegt mij op te wachten bij het veerpont (heeft later nog een afspraak om het makkelijk te maken denkt ie 🤭 ), dus niet overvaren, hij is in Tolkamer, handig toch?! Ja ja..... Daar kun je alleen fietsend of lopend komen schat. Hij rijdt wat heen en weer van hot naar her (ja, moet je maar gewoon luisteren wanneer ik iets zeg 🤭). Goed, mama regelt het wel en zoekt de oplossing en ik loop door tot het einde van het fietspad, daar kan hij nog net komen met de auto. Ik ben dus niet met het veerpontje overgegaan en begin morgen wel in Millingen. Soms lopen dingen net even iets anders, loslaten en aanpassen dan maar. Zo kom ik er ook wel!

Al heeft mijn moeder er een heel hard hoofd in nu ze mijn blogs gelezen heeft bij haar vriendin op de laptop. Ik heb mijn verjaardagscadeau al binnen van haar, nieuw brein😊. Ik heb het nodig vind ze na al mijn slimme acties (en Brigitte en Gerbrand dan?).

 

Etappe 16 ten einde. Nog maar 10 te gaan. Tien..... da's zo voorbij toch?
Voeten hebben het wederom heel goed gedaan en m'n kuiten hebben nergens last van. Morgen gaan ze weer ..... die kant op! 😊

Welke kant?