2019-06-11 | Elf....... oh oh oh

Elf en blond

De elfde etappe op 11-06. Best goed van mezelf vind ik. Tot nu toe geen hele vervelende menselijke dingen, net iets meer en anders dan in mijn normale leven, maar ik trek het nog steeds.

Vandaag start ik vanuit mijn moeders huis in Almelo. Ik reis met het ov naar Hellendoorn en loop naar Holten. Vandaar met de trein terug. 

Om 8:01 uur vertrekt de trein naar Nijverdal, daar verder met de bus naar de start, prima te doen. Ja........ ja........

Ik loop met de meute mee het perron op, netjes langs de paal waar de ov kaart langs moet. Ik check nog 100 keer op de borden of ik op het juiste platform (zo noemen ze dat in Almeloooo) zit en wacht tot de trein komt. 

De Sprinter volgens het bord dat aan het plafond hangt. Ik kijk voor de honderdeneerste keer nogmaals op het bord en zie een b achter Sprinter staan. De Sprinter stopt op dat moment en ik loop met de meute mee de trein in. Ik ga zo zitten dat ik direct voor het scherm zit waarop de stations met aankomsttijden verschijnen. Ik doe alles om de onzekerheid en onkunde van mij wat betreft openbaar vervoer veilig te stellen. Wat kan er nu nog mis gaan?

Station Almelo

Ik zit in een mooie blauwe Sprinter onderweg naar mijn startpunt van etappe 11. Elf, gekkengetal 😮😮😮 ben ik gek of gewoon dom of K.I. (Lees: kunstmatig intelligent=blond, ik ben van mezelf heel donkerblond). Een blauwe trein, gele incheckpaal........ oh oh...... als dat maar goed gaat denk ik. Perron Nijverdal, ik loop gewoon mee met de rest, zo ook langs het paaltje, blauwe paaltje 🤭.

“Geen saldo” zie ik verschijnen en loop vlug door, zodat alle andere jongeren kunnen uitchecken. Gewoon doorlopen Jolanda, blijven denken “waar ging het fout”, “ben ik zo dom?” en ondertussen heel relaxed in de stress raken en me kapot schamen voor mijn domheid. Hellupppp.... schaaaaaatjeeeeee.....

Ik vraag de aardige buschauffeur om uitleg, maar die begrijpt zelf helemaal niets van de NS en z'n blauwe en gele paaltjes, als ik maar betaal, maakt niet uit hoe, mag ik mee. Gewoon proberen Jo, ov voor de lezer en ja.... ik mag mee.

Ik snap er nu helemaal niks meer van. Ja, zoveel nog, dat ik eigenlijk volgens het eerste gele NS paaltje nog in de trein zit en dus ergens moet uitchecken. Ik was zo slim om mijn ov via internet automatisch op te laten waarderen wanneer ik onder een bepaald saldo kom, leek me handig voor het geval er geen oplaadpunt op mijn route voorbij komt. Nu ligt er een steen op m’n maag omdat er vandaag misschien steeds saldo toegevoegd wordt, want ik zit volgens het gele paaltje nog steeds in een gele NS trein.

De stress bereikt het hoogste punt en ik besluit nu echt een hulplijn in te schakelen. Mijn rots! Na heel veel heen en weer appen, hij zit in de auto en is onderweg, komen we tot een compromis en hij gaat bellen of op internet zoeken. Lastig voor mij, want in de middle of Hellendoorn sta ik zonder WiFi en inmiddels met een batterij die een stuk harder holt dan mij, maar wel achteruit.

Al appende kom ik aan bij het Rijkswerkkamp Twilhaar. De km’s zijn aan me voorbij gegaan. Hier stop ik en mijn redder belt me. Alles wordt opgelost, ik hoef geen stress meer te hebben zegt ie, vanavond gewoon even bellen met meneer klantenservices van de NS. 

Tijd voor de powerbank, anders heb ik zo een ander probleem.

Even in de rust hier. Wat cultuur snuiven en goed overdenken wat hier op deze plek zoal gebeurd is. Wat zeur ik dan over een “domme actie” mijnerzijds met een ov kaart. Hoe betrekkelijk is alles!

Vandaag een mooie tocht door een stukje Sallands Heuvelrug. De Holterberg was vroeger een veelbezochte plek door ons (lees: mijn ouders en zus) als kind. 

Ik loop in een laag traag tempo. De zon laat zich nog niet goed zien, maar de temperatuur is helemaal lekker om te wandelen. 

Wanneer ik de eerste mannelijke tegenligger passeer en denk “niets mis mee”, begint mijn humeur op te klaren. Geen negatieve gedachten meer, denk positief en vooruit. Van al het andere word ik niet vrolijk en neem er nu even afscheid van.

Een bankje wacht mij op en de zon schijnt inmiddels. Tijd voor de inhoud van mijn rugzak. Ik zit helemaal alleen te zijn bovenop een hoog punt Holterberg en geniet weer van thee, brood en uitzicht.

Ik laat mijn wandeling niet vergallen en zit echt te genieten.

Na de rust stop ik af en toe om even om me heen te kijken en maak dan een rondje om m'n eigen as. Tijdens het lopen hang ik zowat met mijn neus in het zand, want daar vallen in zo’n stil gebied is geen optie. Opletten geblazen voor mij, want ik ben alleen. Ik heb de tijd, veel kilometers zijn het vandaag niet, dus rustig, kalmpjes door.
 

Rustig en in laag tempo loop ik naar het uitzichtpunt van de Holterberg. Daar kom ik weer bankjes tegen en mensen.

Ik zit wat voor me uit te kijken en kom tot de ontdekking dat ik één oorbel kwijt ben. De foto’s even nagekeken en waarschijnlijk ben ik ‘m ergens zondag kwijtgeraakt. Even een berichtje op de PP-FB pagina geplaatst, in de hoop dat. 

Mooi k.. maar wat kan ik er aan doen nu?

Gewoon lekker van het uitzicht genieten en in gesprek met een ander stel dat nieuwsgierig is naar mijn verhaal. Ach en als het op praten aan komt..... kom maar op!

Nog een klein stukkie en ik ben bij de horeca. Bekend terrein voor mij, want daar kruist het Marskramerpad het Pieterpad. Daar ga ik rechtsaf, wc, terras, stroom, cappuccino, gebak. Naar hé 😊.

Voetjes uit de schoenen en op de stoel, even rust en ontzien. Ze zijn na 11 dagen behoorlijk gevoelig namelijk en ze moeten nog 15 dagen mee.

Na de rust is het nog een klein eindje, zo’n 1,5 km naar het station van Holten.

Daar aangekomen even met mijn ov kaart en het incheckpunt in debat, maar dat levert niks op. Goed, grote kaartjesapparaat proberen, niks! Valt niets op te waarderen, althans, is voor mij hogere wiskunde.

Dus "ouderwets" een kaartje kopen bij het grote kaartjesapparaat, dat lukt mij tenminste nog. Jippie, voor €5,00 kom ik zo in Almelo. Gehaald!

Was me m’n dagje wel. Morgen loop ik naar Laren, lekker dicht bij mijn eigen huis. Mijn eigen bed roept 😊.

Nog maar even goed overdenken of ik de 13e moet gaan lopen. Als dat maar goed gaat.