2019-06-24 | Zomerrrrrrr

Laatste week

Vanaf nu ben ik weer Remi en helemaal alleen met mijn grote vriend. Het aftellen is begonnen, de eindstreep is in zicht. Nou ja, ik moet nog wat kilometers maken, 85 nog ongeveer.

Het gaat moeilijk worden, zeker gezien de temperaturen en het aantal kilometers per dag. Vandaag ben ik dan ook om 5:00 uur opgestaan en na een lekker ontbijtje bij een lieve gezellige en vooral fris en propere gastvrouw Riek liep ik in een verlaten Swalmen om 6:00 uur op deze maandagochtend. 

Mijn nog vochtige knalroze shirt hangt lekker te drogen aan mijn zak en ik voel de koelte ervan op mijn onderrug. 

Via een smal pad loop ik richting kasteel Hillenraad. Onderweg komt mij een keurige bejaarde dame tegemoet met Nordic Walking stokken en zij maakt direct een praatje. Ze wil bewegen en de hitte voor zijn en wenst mij een fijne dag en goede tocht. 

Ik beland in de bossen om het kasteel en spot een dame die haar hond los heeft lopen. Het grappige aan die hond is dat die af en toe springt als een kangoeroe, ja echt! 😀 Mevrouw grapte er zelf over en vertelde dat haar hondje al 16 jaar is en daarom zo raar loopt, één of andere aandoening denkt ze. 

Onze wegen scheidden, geeft mij de gelegenheid tot sanitair ontlasten en ik besluit mijn shirt iets anders om/op/door/over mijn rugzak te leggen, want rechts achter wordt mijn broek en shirt wel wat erg vochtig. Ik kan me geen koudjes of spierpijn nu veroorloven zo kort voor het eindpunt. 

Het is heerlijk weer, 22 graden, staat een lekker windje en het eerste stuk is bos en dat loopt lekker weg. Een enkeling die zijn of haar hond uitlaat, veel meer leven is hier nog niet. Ik hoop op een bankje, daar mijn rechtsachter nog steeds nat aan voelt, dus even checken wat er loos is. 

Geen bank in de wijde omtrek te spotten, da's altijd zo wanneer je iets echt nodig hebt, dus rechts een stuk akkerland in waar een stuk of zes dikke afgezaagde boomstammen liggen. Grote vriend op een boomstam en ik op een andere. Het fijne van zo’n grote rugzak is dat wanneer ik mijn waterzak erin wil doen (zit een aparte ruimte in voor de waterzak 😊) mijn rugzak bijna leeg moet zijn, dus gewoon leeg! Voor de zekerheid doe ik de waterzak wel altijd in een plastic tasje, voor het geval.....

Ik voel even met mijn hand in het plastic tasje.... ja hoor, dacht ik het niet..... 🤭 lekkage! Hele tas dus uitpakken. 

Boomstammen genoeg om mijn hele hebben en houwen uit te stallen. Hoe verder, dieper de zak in 😊, hoe klammer het wordt. Geluk bij een ongeluk, lang leve de handige microfobre handdoek, die heeft zich te goed gedaan aan mijn lekkage 😂, aan mijn water 🙃. Mijn plastic tasje uit de rugzak, waterzak uit het plastic tasje, water uit het plastic tasje laten lopen, slangetje goed aangedraaid op de waterzak (probleem gevonden) en opgelost! Opnieuw in de herhaling van alles wat ik vanochtend om 05:15 uur dus ook heb gedaan....... inpakken van mijn grote vriend 👍, maar nu is het gewicht in liters iets minder 😶.

De route is heel afwisselend. Bos, akkers, weides, maar ook asfalt en fietspaden in alle soorten. Alleen bankjes zijn heel erg schaars, da’s zeker een punt ter verbetering Pieterpad.nl!

Ik had op Guru app al de Subway gespot en daar wil ik pauzeren. Maar van vroeg starten is het nadeel dat ik ook vroeg aankom bij de horeca en deze dus nog gesloten is. Da’s mooi..... k...balen.

Wanneer ik voor de deur sta om de openingstijden te bestuderen, staat er een jongedame mise-en-place te maken. Ze gebaart dat ze (lees de broodjesketen Subway) nog niet geopend zijn. Maar ze is zo lief de deur te openen wanneer ze mijn hints begrijpt voor toilet. Even later zit ik lekker te genieten van een koel drankje en besluit direct maar iets te eten.

Via Melick gaat het verder naar Sint Odiliënberg. Het is inmiddels flink warm en de weg hiernaar toe was asfalt zonder schaduw. Het is maandag dus de plaatselijke kroeg houdt z’n deuren gesloten. Er is sowieso een uitsterf-actie gaande hier volgens mij. Het zal de warmte zijn, maar er is weinig leven on the road hier. En bankjes zijn hier ook wegbezuinigd, dus neem ik maar plaats bij onze Lieve Heer himself. Hij heeft een fijne hangplek in de schaduw en vindt het vast oké om dit met mij te delen. Even later voegen de dames van vrijdag zich bij mij en kletsen we wat.

Laatste loodjes! Nog een kilometer of vier. Afwisselend zon, briesje, bomen, asfalt, bos. Mijn wederhelft appt met de vraag hoe het gaat en dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Zeker met deze hitte. Altijd fijn even afgeleid te worden, dan gaan de kilometers sneller (nee, natuurlijk niet echt, snap ik ook wel). Ja, ik heb meer pijn dan normaal voor mij is. Ik slik meer pijnstillers, smeer en plak ook nog van alles om mijn benen en voeten tevreden te houden. 

Nog drie etappes en ik ben er........ Daarna mag ik pas instorten.
Morgen nog een lange etappe, bijna 24 km. 5:00 uur op, 5:30 uur vertrek ik. Mijn ontbijt staat dan klaar en gaat ook mee voor onderweg. Ik tape dadelijk mijn voeten vast in, zodat ik echt vroeg weg kan. Hopelijk zit alles morgen dan mee en heeft onze lieve heer een lekker briesje voor mij bewaard om uit te delen dan. Wordt het te erg, ga ik op tijd in de rust en aan het eind van de middag verder. Ik zie het wel. De komende twee dagen heb ik een fijne slaapplek, daar hoef ik me geen zorgen meer om te maken.