2019-06-26 | Vals plat

Voor alles is een eerste keer

Daar het gisteren zo warm werd, had ik besloten mij eens niet in de make-up te zetten. Mijn make-up is normaal niet meer dan een eyeliner onder en boven, mascara, blush. Die laatste mocht deze reis sowieso al niet mee, ik produceer zo al voldoende rode koontjes op mijn wangen en al het andere was mini en waterproof. Vanwege de hitte heb ik het voor het eerst in mijn leven (oké, zeg vanaf mijn 16e, mijn ziekenhuis en revalidatiecentrum periode niet meegerekend) gisteren achterwege gelaten. Alleen wat getinte dagcrème (ook mijn assortiment huidverzorgende producten van Clinique moesten thuis blijven) en klaar. Alles zweet er toch zo weer af en met doorgelopen oogmake-up voel ik me alleen maar ongelukkiger.

En weet je wat, ik heb toch gewoon de eindstreep voor die dag gehaald 😊.

Vanmorgen om 5:00 uur opgestaan. Iets eerder vannacht was ik er ook al heel even uit, maar toen was ik gewoon uit bed gerold 😂. Ben ‘t duidelijk niet gewend een éénpersoonsbed. 

Amanda brengt mij naar het station van Hoensbroek en voor de zekerheid wacht ze tot ik ingecheckt ben bij het blauwe paaltje (scheelt, er is maar één kleur) en dat ik in de juiste trein stap (stopt ook maar één trein 🙃). Sittard, ik kom eraan. Gaat deze keer helemaal goed en na 1.300 meter sta ik al op de Markt, het beginpunt. Eigenlijk wil ik nog wel even ergens van het toilet gebruik maken (iets wat hier in de openlucht lastig gaat 🤭). Links, Brasserie de Trechter. Ik zie een dame druk bezig met de schoonmaak op het terras en vraag haar of ik a.u.b. even van het toilet gebruik mag maken. Nee, dat mag niet 😮😮😮. Oké, goed antwoord, alleen had ik het niet verwacht. Ik zie er tenslotte uit als een padvinder 😊 en ook nog met een huge (enorme 🤔) rugzak. Heb ik zo’n slecht hoofd? Ik bedank maar vriendelijk en ga weer naar dezelfde kroeg als waar ik gister aan het eind van mijn etappe neerplofte, Ich & Dich. Een buitenlandse schoonmaakdame gaat me zelfs voor om het damestoilet te wijzen. En het was nog precies daar waar ik gister ook zat 🙃👍. En als dank voor mijn bezoek biedt ze me ook nog een heerlijk kopje koffie aan. Samen praten we wat in het Engels en zij in gebrekkig Nederlands, daar zij pas 28 jaar in Nederland woont en ze afkomstig is uit Iran of Irak (excuus, kan het maar niet onthouden). Een heel lieve dame die journalistiek gestudeerd heeft in haar vaderland, maar dit werk hier doet daar de taal zo moeilijk is. 

Ik dank haar vriendelijk en wens haar het allerbeste toe. Lief mens met een groot verdriet.

Ik verlaat Sittard al snel via de Kollenberg. Het woord zegt het al, berg, klimmen dus. 

Het zweet komt los aan alle kanten, ondanks de heerlijke temperatuur. Hier is het al één en al vrolijkheid tussen honden groot en klein en hun baasjes groot, klein, dik en dun. Bo (of Beau) wordt wel honderd keer geroepen, maar laat z’n baas links liggen en vliegt lekker achter de rest aan. Mooi schouwspel, ik loop er rustig omheen en aanschouw het tafereel. 

Via mooie en soms steile paadjes beland ik bij de Heemtuin. Hoe de tuin eruit ziet, geen idee, alles nog gesloten. Tenslotte heeft niet iedereen zin om zo achterlijk vroeg te beginnen. 

De natuur veranderd van akkers met tarwe en mais (welke granen 🙃😮) naar veel aardappelen en wat bieten. Maar ook velden met diverse wilde bloemen en zoemend ongedierte. Brandnetels en bramen zijn ook vaak aanwezig, da’s aan mijn onderbenen ook duidelijk te zien. 

Ik pauzeer even op een bank met een gedicht en tape mijn voeten nog iets verder in, daar ik ze voel branden. 

Bij kasteel Terborgh (😀) is iedereen nog in diepe rust lijkt het. Het reclamebord biedt koffie en vlaai aan, maar ik neem plaats aan de overkant van de weg op het bankje, want ik ben maar een uur te vroeg voor al dit lekkers. Zit niets anders op dan mijn eigen vreetzak open te trekken. 

Dit is duidelijk een trekpleister van deze omgeving, want zoveel mensen als ik hier zie fietsen, lopen en/of wandelen, zoveel ben ik er vanochtend nog niet tegengekomen. 

Kasteel Terborgh (bron: Wikipedia)

Het is vandaag aldoor wat voorzichtig klimmen om daarna weer te dalen. Prachtig, die holle wegen met mooie bossen. Weer zo anders dan de andere bossen die ik doorkruist heb.

Midden in een veld is zelfs een vliegveld(je). Ik hoop ook een bankje of iets dergelijks, want na een heel eind heuvelachtige vlaktes met veel zon, ben ik er hard aan toe.

Helaas niet, waarom wel? Het is een vliegveld voor modelvliegtuigjes. Maar waarom dan geen ieniemienie bankje voor mij?

Door dan maar. Er volgt een dorpje uit een ansichtkaart of buitenland, Terstraten. Mooie vakwerkhuizen met vrolijke bloembakken en een bank voor mij! Achter mij klatert een beekje en het geluid alleen is al prettig. De plaatselijke rolstoel-mevrouw scheurt voor de tweede maal nog eens langs op volle toeren. Zou zij haar bruine bollen zoeken die ik even tevoren in de greppel heb zien liggen? Ik zal het nooit weten bedenk ik me. Een echtpaar loopt voorbij en houdt halt 20 meter verderop. Balen dat ik de bank bezet houdt? Het waren Pieterpadters, daar heb ik inmiddels oog voor. Wanneer ik ga, zijn ze in geen velden of wegen meer te bekennen.

Ik denk en bedenk me de kilometers weg en blijf vandaag vaak even staan om een rondje te draaien om van dit fantastische uitzicht te genieten. Het eind van de route loopt via Groot Haasdal langs een beekje naar Strabeek. En daar eindig je dan, op een rotonde met een roestige wielrenner in het midden als kunstobject. 

Maar geen horeca, geen bankje, niks, nergens iets te koop. Ja, dorp rechts inlopen tot....... geen idee. Of links inlopen tot...... ook geen idee. Dit is het eindpunt. 

Zo’n toeristische omgeving met.... niks.

Maar ik heb het weer gedaan, de finish van de één na laatste etappe gehaald. Vals plat zeggen ze hier en dat was zeker zo. Het was warm, het heeft heel veel zweet gekost, mijn lichaam is doodmoe, mijn benen en voeten irriteren me. Nederland tot zover is prachtig machtig mooi, maar deze was de mooiste. Dat vind ik! 

Op naar de laatste 😊.