2019-06-10 | Nog maar 16 na deze

Op een mooie Pinksterdag deel II

Beste Pieterpad-insecten, willen jullie zo vriendelijk zijn mij vandaag even niet meer lek te prikken? Ik zie er niet uit (nou geldt dat vaker voor wandelaars hoor), heb bulten in m’n hals, nek, enkels, scheenbenen, kuiten (bijna schietschijven zo groot) en op mijn rechter bil (lees bips).

Goed, die laatste kan ik nog accepteren en mee leven, want ook ik zou hellig (Twents voor heel boos) worden als iemand boven op mijn hol stond te pissen.

 

Ze hebben zich deze bijna 22 km niet aan bovenstaande afspraak gehouden en zo nemen de bultjes toe. Ach...... ‘t kan altijd erger 😀.

Vandaag op tijd vertrekken, er is wat slecht weer voorspelt.

Direct buiten Ommen, na enkele eventuele verhuisopties, worden de kuiten al snel aan het werk gezet. Op dag 10 is dat best wel even een dingetje en ik loop in mijn eigen tempo de Besthmenerberg op, mijn mede bikkel Brigitte wacht mij boven wel op. Zo doen wij dat, ieder op haar eigen tempo. Je zou de uitkijktoren ook kunnen beklimmen, maar wij kozen voor het bankje met een pracht uitzicht. Terwijl wij daar van het uitzicht genieten, gooit Brigitte nog even de armen los op de klanken van de ochtendgymnastiekgroep van de naastgelegen Besthmenerberg camping. Al zwierend en zwaaiend nuttigt ze haar koffie.

  

  

Vanaf hier ontvangen wij de andere Pieterpadlopers. Vandaag zien wij rood-blauw heer en mevrouw, blauw-blauw heer en mevrouw en onze favorieten, groepje oranje trui. Net als wij hen aan zien komen, breken wij ons kamp op om de bank voor hen vrij te maken. De dames begroetten ons enthousiast, schept een band hoor dat wandelen, maar volgen gedwee de heren die verder gaan. 

De berg over, bos in, zonnetje schijnt, windje waait, beetje klimmen, beetje dalen en darmpje raakt vol 😊. En dan? 

We zien horeca voor ons opduiken wanneer we de Beneden Regge oversteken, De Nieuwe Brug. Ohhhhh wat kan een mens gelukkig zijn 👍 (want als Jolanda moet, dan moet ze ook!).

  

Na rust twee blijft het pad fantastisch. We stijgen eerst heel rustig beetje bij beetje. Het landschap oogt droog en dor. Dan wordt het serieus en moeten wij de Archemerberg beklimmen. Het is een pittige klim. Ik moet af en toe even uithijgen, voel straaltjes lopen waar nooit iets loopt en gebruik mijn handige afdruipdoekje om het luie zweet weg te vegen. Het is wel oppassen dat je niet over de omhoogstekende wortels struikelt (want ook daar ben ik goed in) en zo komen ook wij boven. Het laatste stuk is zelfs een soort trap en dat is redelijk prettig lopen. 

Bovengekomen, dik 77 meters hoog, hijgen we uit, zweten we ons kapot, maar waaien we heerlijk fris door. Broodje, water, rust en uitzicht, lekkerrrrr.

  

Via de andere kant hijsen zich vier ietwat oudere dames/heren met stokken zichzelf naar boven. Al puffend zetten de heren hun derriere op het hek en gaan het gesprek met ons aan. 

Wanneer wij ietwat later de afdaling achter de rug hebben, denken we nog aan ze en benijden hen niets om wat hen nog te wachten staat. Ons advies is om van Ommen naar Hellendoorn te lopen i.v.m. de beklimming(en). 

Wanneer we via de Dikke Steen richting Lemele wandelen horen we in de verte muziek uit luidsprekers komen. Al dansend en swingend loopt Brigitte later het bos uit; “Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist.....” 

Grote zwarte rook verdwijnt in de lucht, het lawaai van trekkers brult door Lemele e.o. en de gehele bevolking van deze omgeving loopt hier op/bij dit spektakel, Trekkerslep. Even staan wij te kijken vanachter het hek. Voor een ieder van elke leeftijd is er wel een categorie om de trekker te trekk’n 😊.

De hele kleintjes rijden een rondje op traptrekkers en de hele grote jongens op de nog grotere groen, rode of blauwe jongens.

We lopen het dorp uit. De zon weet niet van wijken en zo af toe waait de wind heerlijk links de mouw in en rechts de mouw uit. Heerlijk zo’n mee-bewegende airco! 

We zijn weer toe aan een stop en zien enkele vlaggen ons pad kruizen. Wij kiezen voor het eerste punt, RUST punt, aan de Glinthaar. AANRADER! Heel leuke entree, een fiets met bloemen die je leidt naar een soort binnentuintje. Er staan wat setjes met leuke plantjes op tafel. In de hoek een houten wc hokje met waterjerrycan. In een mooi gebeitst schuurtje staat een leuk bankje en kastje, koffie en verse thee in potten, koelbox met gekoeld drinken en cake. 

Ook kun je grote yahtzee en mikado spelen. Wij nemen plaats op een bankje en zo overzien wij perfect wie er langskomen en aankomen. 

We zien “bekenden” ons passeren, alleen oranje trui zien we de hele dag niet.

Een man met volle bepakking komt ook even rusten. Waar ken ik ‘m van? 

Hij loopt al een week en gaat door tot .... en dan naar Eindhoven verteld hij ons. Misschien dat hij later ooit eens het hele pad loopt. Dit is zijn eerste wandeltocht, Santiago is zijn doel. Hij geeft toe totaal onervaren te zijn. Dat is in ieder geval wel zeker als je met 15 kg bagage loopt! Een man hé, 15 kg 😮.

Al snel weet ik wie hij is, de meneer die een tafeltje naast ons (Geralda en mij) zat bij De Deel in Sleen afgelopen woensdag. 

Ook hij had zichzelf nimmer in een wandelbroek en sneldrogend shirt zien lopen. En nu vond hij zijn jeans niet eens meer lekker zitten 😃. Heel herkenbaar.

Wij laten Edgar nog even zitten en vervolgen ons pad. 

We lopen via de bossen waar Villa Eelerberg verscholen in het bos prachtig staat te stralen. Wij besluiten nog één maal te pauzeren in dit prachtige bos. Zo anders weer als we gehad hebben. De natuur en omgeving wisselt aldoor, magnifiek!

Wij eigenen ons de eerste picknickbank toe, langs het parcours District Kampioenschap Nationaal. De nodige “mede-wandel-bekenden” groeten ons wanneer zij voorbij gaan. Zelfs Edgar haalt ons in. Even later zit hij in het bos, zegt zijn accu op te laden en is het helemaal met ons eens dat ook zijn eigen accu bijna leeg is. We benijden hem niet met al die kilo’s.

De laatste stuiptrekkingen van deze etappe zijn wat kleine klimmetjes en afdalinkjes. Ook wij zijn moe, errug warm en onze benen en voeten laten van zich horen. Gelukkig, laatste kilometer.

Stukje Hellendoorn moeten wij door om op het terras van Noabers te eindigen. We hebben rood-blauw al gepasseerd. De anderen zien we niet terug. Brigitte laat haar oog vallen op een bekend kleurtje trui, oranje, verstopt achter een grote kar oranje bloemen. 

Wanneer zij even later vertrekken hebben zij ons gespot en spontaan wordt er gezwaaid en gegroet. Wanneer zij met de auto langsrijden, claxonneren ze en lachen we elkaar toe. 

Zo houden we elkaar een beetje in de gaten of een ieder wel goed over de streep komt.

Alleen Edgar hebben we tot die tijd nog niet gespot.

  

Dik 22 km hebben we gemaakt. Grote dank aan Brigitte voor het meelopen, doorzetten en opbeuren van mij. Top gedaan, was ook voor haar de eerste korte 3-daagse loop. Is toch echt weer anders dan af en toe een wandeling.

Dikke duim ook aan mijzelf. Tien dagen ben ik nu onderweg. Met pieken en dalen. 

Kilometers prachtige natuur heb ik al achter mij gelaten, maar gelukkig heb ik nog kilometers tegoed!