2019-06-30 | En nu?

The day after the day after the day

Of te wel, zondag. De eerste zondag na mijn behaalde eindstreep van afgelopen donderdag van het Pieterpad. Ik heb Noord-Zuid gelopen. Gewoon omdat het zo goed voelde, van boven naar beneden; gewoon omdat het zo in het boekje staat; gewoon omdat ik niet het zwarte stopgaren of het wiel opnieuw hoef uit te vinden (nu zou ik wat mensen/categorieën kunnen opsommen, maar doe het niet 😊) en ik gewoon gedaan heb wat men in het boekje heeft geschreven. Ik ben zo volgzaam 😮🤔.

Emmer, warm water, soda en o.a. mijn rechter pijnlijke voet. Dat is het gevolg van het Pieterpad lopen in één keer (26 etappes in 27 dagen). Natuurlijk eigen schuld dikke bult 🤭. Donderdag kon ik de finish ruiken, zooo dichtbij was ik al toen blaar naast blaar zich aankondigde. Even te voor (bij de eerste koffie en eetgelegenheid (ja na zo’n 2 kilometer of zo) in het grote Maastricht) had ik mijn voeten nog gecontroleerd en verder als cadeautjes ingepakt. Mooi blauw tape (dank BB en A-C-tion) en witte Hansaplast.

Ik had moeten stoppen, tapen en plakken, maar ik kon gewoonweg niet meer stoppen met lopen. De laatste kilometers en ik was er. Het einde in zicht. Adrenaline stroomde waar het nog nooit gevloeid heeft. Wat een kick om te kunnen finishen.

(Dus leer hiervan mensen, stop, tape, plak! Ongeacht de kleur.)

Wie zal er staan bij mijn finish? Want stiekem hoopte ik toch wel op een mooie binnenkomst met enkele mensen die mij lief zijn. Nog een klein klimmetje en het einde was echt binnen "loop-bereik" 🙃.

Wat een prachtig eindpunt, wat een geweldige verrassing en ontvangst. Mijn wandelnichtje Brigitte, mijn lieftallige wederhelft en mijn lieve moeder. Slingers, spandoek, bloemen, trofee, medaille, kaart en thuis nog meer. G E W E L D I G !! 

Felicitaties heb ik ontvangen van heeeel veel familie, vrienden en bekenden, FB-vrienden en heel leuk, veel onbekenden. 

En nu moet ik even op “de blaren zitten”, zeg maar lopen. Gelukkig heb ik m’n OOfos nog/weer 😊. Ook heel fijn voor mijn hielsporen (ja, ik wil graag alles in meervoud 🙃).

En nu ben ik thuis. Het is klaar, over, uit, einde, finish. Nou klaar nog niet, ik beleef het nog wel een paar dagen opnieuw, maar zonder zoeken naar slaapplaats, eten, routes, GPX en Guru en zonder praktische en super comfortabele wandelkleding. Mag ik niet aan thuis van manlief 😐🤨. En dat zou nu zooo fijn zijn met deze warmte. Mijn OOfos worden gedoogd i.v.m. mijn voet.

Ook zonder de leuke en interessante ontmoetingen, fijne gesprekken met en bij bekenden, familie en wildvreemde mensen. Wat een indrukken heb ik opgedaan, wat een belevenis was dit. 

Geweldig was het om te zien en mee te maken hoe mensen zo verschillend leven, zijn of geworden zijn.... etc. En toch waren er ook gelijkenissen met totale vreemden. Zo mooi 😀! Wat een rijkdom, en dat voor niets!

Nu ben ik al twee dagen bezig met al mijn foto’s, van de camera en iPhone en niet te vergeten die van Brigitte, te organiseren. En het zijn er veel! Heel veel! Ja, ik ben altijd bang iets te missen hé 😃.

Alle foto's moeten gedraaid worden, omdat er geen fotocamera bestaat voor mensen die enkel linkshandig kunnen fotograferen (zelfs Canon heeft nooit de moeite genomen mijn vraag hieromtrent te beantwoorden). En ik heb er wat afgeknipt (zo noemde men dat vroeger; lees gefotografeerd). 

Dus zo beleef ik het nog een keer en da’s super leuk, want het is natuurlijk toch al dik drie weken geleden dat mijn reis begon.

Grotendeels heb ik prachtig weer gehad. Ik ben gebruind teruggekomen met blanke sokken (voeten en enkels) en bovenarmen en een wazig bruin/beige tintje boven de knie van de verschillende lengtes bermuda’s. Potje bruin (make-up) kan wel in de kast blijven staan, want mijn gezicht is al gekleurd door de buitenlucht. 

En wanneer het weer wel slecht was (wat is slecht?), goed vochtig tot nat en minder zonnig, heb ik net zoveel genoten en gelachen. Zeker met BB erbij. Lang leve de natuurlijke föhn (grote woei) en de bokse is weer dröge (de broek is weer droog).

Mijn grote vriend is leeg, de was is reeds gedaan en mijn schoenen zijn op en aan vervanging toe. De laatste dagen gaf links zelfs regelmatig een kreuntje en steuntje vanuit z’n zool, arme hij. Maar eerst mijn voet laten helen eer ik nieuwe kan passen. Four Seasons, ik kom er snel/gauw/binnenkort aan!

Ik heb het geflikt. Ik! 56 jaar jong/oud (al voelde ik me mangs (Twents voor soms)uitgeblust) met een krakkemikkig gestel, een deels disfunctionele rechterarm (door plexcus brachialis laesie en een omodese) veel pijn, maar een hoge pijngrens en groot doorzettingsvermogen‼️

Voor een ieder die zich bedenkt om dit avontuur aan te gaan, onder welke omstandigheden dan ook, DOEN! 

Je kunt meer dan je denkt. Ik kon het. Ik heb mijn lichaam uitgedaagd. Ben over grenzen gegaan en heb doorgezet. Als je na gaat dat ik bijna 12 jaar geleden een zeer ernstig motorongeval heb gehad en mijn leven aan een zijden draadje heeft gehangen en ik heb het toch maar gedaan. O.a. mijn ruggenwervel (thoracale 8), was gebroken en is nu scheefgegroeid en mijn grote vriend was zwaar (7-8 kg). Het kan altijd erger! Ja, de ongemakken en het gewicht van je grote vriend. Edgar had 15 kg 😮😮😮 Een man nb!

Goed plannen en organiseren is wel belangrijk geweest voor mijn tocht. Ik moest wel in een bed slapen, kamperen was geen optie. Nou is dat laatste nooit echt mijn favoriet geweest. Wat doet een mens zichzelf aan? Hele jaar door op en top in luxe leven en dan moet er gekampeerd worden? Maak eens een begroting van de kosten wanneer je dit wilt doen; met tent of bed. Goede lichtgewicht tent + matje (heb nu al pijn)+ slaapzak = € (de rest mag je zelf uitrekenen, suc6).

Ik ging met Snelle Jelle’s op pad (we gaan nog ff een rondje, of 26😄), gezonde repen en ongebrande noten. Bang niets te eten te hebben onderweg. Onzin natuurlijk! Laat los, overal is wel iets, een supermarkt, cafetaria of kroeg. Nou....... Schoonloo-Sleen ..... 🤭? Water, je medicijnen, voetverzorging en goede wandeloutfit, da’s een must. En je knip met plastic pasjes en wat cash geld (niet te heet wassen 🤗). En misschien wat extra oplaadsnoertjes 🙃🤭. Schoonloo heeft geen winkels!  

Veel komt aan op karakter is mijn mening. De pijn, de vermoeidheid en alle andere klachten en ongemakken heb ik op de koop toe genomen! Puur wilskracht!!💪💪💪

Dus geef niet op, blijf positief, zorg dat je je dromen waarmaakt. En ga uitdagingen niet uit de weg! Het leven is veel te kort en gaat veel te snel. Zie hier, 1 juni startte mijn reis en nu ben ik al drie dagen thuis.

En is manlief alweer gewend aan mijn gedelegeer 😄(hé 💙je 😂).

Ik wil iedereen bedanken die ik ontmoet heb op mijn pad. Ook de niet wandelaars die gezellig wouden kletsen met mij. Alle mede-Pieterpadters die ik tegen ben gekomen, waar ik een gesprekje mee heb gevoerd. Alle slaapadressen bij Vrienden op de Fiets o.d. en zeker familieleden.

BB thnx 😘😘😘 je hebt een medaille verdiend. En niet alleen voor de gemaakte kilometers, ook voor de organisatie, eten, slapen en lacheeeeeeeee 😂en je geheimhouding 😉.

Mijn moeder speciale dank, om op die leeftijd toch nog zo te kunnen zorgen en verzorgen. Bijna niks was teveel 😘.

Mijn wederhelft natuurlijk. Zonder jou was het onmogelijk. Op afstand moest je alles repareren wat ik weer eens kapot had gemaakt (mijn 2e hobby 🙃), het verzorgen/mee-werken aan mijn blog, de kilometers en mijn commando’s 😂. 

Mijn motto: DOEN, nu het nog kan. Morgen kan te laat zijn en heb je spijt.
Kijk vooruit (heel handig sowieso, want je moet de wit/rode markeringen volgen), blijf niet achter je kijken, al raad ik je aan wel eens om te kijken, maar dan alleen om het mooie te zien!

LEEF! GENIET! 

2019-06-27 | Finished

De laatste

Wat een luxe vanmorgen. Al mijn kleding die ik bij mij heb is schoon en fris gewassen door het elektrische apparaat dat wasmachine heet. Amanda heeft het netjes op de lijn gehangen (haar was gaat allemaal in de droger, mijne vindt dat niet echt fijn) en alles is alweer droog. Voordeel van echte wandelkleding! 

Nog een fijne bijkomstigheid, ik kon uitslapen 😀 tot 6 uur 😊

Amanda neemt een groot deel van mijn bagage mee naar haar werk in Maastricht, zodat ik niet met al het gewicht hoef te sjouwen vandaag. Erg prettig! Pikken we later wel op.

Ontbijt en lunch gemaakt, kopje thee erin en gaan. Op naar de laatste etappe.

Startpunt Strabeek rotonde. En ja Amanda en collega’s, Strabeek bestaat echt 😄! Hoe goed ken je je eigen provincie? Nieuw spel! (Alle rechten voorbehouden aan mij!)

Van het buurtschap zie ik niet veel, want het pad slaat direct al af richting velden, bos en de Geul. Het is weer volop genieten hier vanaf de eerste meters al. Ik loop in m’n uppie, heerlijk fris (zo’n 16 gr) en een windje. De natuur ontwaakt en de vogels hebben het hoogste woord. Zo jammer van die snelweg, die raast gewoon door. 

Ik klim en klim, hijg en stijg, tot bijna 100 meter hoogte. Wanneer ik sta bij te komen en weer eens een fotomomentje heb draai ik een rondje (doe ik elke dag meerdere malen). Het is zo anders achter mij dan voor. Dit wordt genieten vandaag, weet ik nu al.

Vandaag denk ik er vaak over na dat ik morgen niets meer hoef. Ik kan uitslapen. Ik hoop dat mijn benen en voeten deze gedachten vanavond ook serieus oppikken, en zo niet, mijn wederhelft wacht me op (hopelijk) op de Sint Pietersberg, met het halve assortiment van de Etos (o.a. restless leggs spul). Tja..... anders morgen maar verder lopen naar......

Maar eerst vandaag. Ik neem alles in me op, mijn hoofd is er inmiddels leeg genoeg voor en mijn fototoestel heeft nog MB’s genoeg over en mijn iPhone, ja..... heeft ook nog ruimte vrij. Moet goed komen vandaag!

In Berg vindt ik het perfecte bankje voor diverse activiteiten. Meneer bermuda met grote zijzakken en echte outdoor zonnehoed, alles in de maat 3XL terwijl L ook gepast zou hebben, loopt stevig de bult af. Ik merk dat ik na 26 dagen in de natuur leven (lees toilet) zo makkelijk (stuk makkelijker) ben geworden met zoveel dingen, dat ik al bijna doorspoel terwijl hij nog ietsiepietsie in zicht is. Wat moet, dat moet 😊.

Na Berg gaat het verder door de prachtige goudgele akkervelden met tarwe (moeders heeft bevestigt dat het dat soort was). Kom ik vanuit het bos kijk ik zo tegen een prachtige mergelwand aan. Oh ja, dit is Limburg! Via dieper gelegen paden met groene weides, modderpaden en waterbaden, volgt een grindpad tussen roggevelden (bedankt moeders) en mergelgrotten/wanden/muren en wat bomen door.

Hier en daar zie ik een blonde koe (nee, niet ik 😄) en vier heren met drie auto’s van Staatsbosbeheer (of iets dergelijks. Ik probeer het onderweg echt goed te onthouden, maar nu zoveel uren verder......🤗) die samen enkele (drang-)hekken aan het verplaatsen zijn. Ik loop verder Maastricht binnen.

Ik ben toe aan een pauze maar waar.....? Zelfs in een stad als Maastricht is dat nog niet zo vanzelfsprekend. In ieder geval niet wanneer je van deze kant de stad binnenkomt. Het wrange is dat BB appt dat ze lekker aan de koffie zit met collega’s (die ik niet ken en mij heel veel suc6 wensen deze laatste etappe) en ik zoek naar iets wat hier niet is. Waar ben ik beland?

Guru maar even bestuderen. Cafés zijn op te zoeken, maar ietwat onduidelijk (voor mij althans) en wanneer ik het Koningsplein ontdek bedenk ik dat al onze Willems vroeger waarschijnlijk ook wel koffie dronken of iets sterkers zelfs, dat het wel heel gek moet zijn wanneer ik daar niets vindt. 

Bever (ja, van de outdoorkleding), AH XXL (zie ook grote maten) en Etos passeer ik over rechts. Dan valt mijn oog op “broodjes” op de hoek. Yes, koffie en meer. Ik blijf er bijna anderhalf uur van het terras gebruik maken. Heb mijn tijd ook zeer nuttig besteed. Ik ben zo slecht in niets doen, dus tapen die voeten, prikken die blaar, plakken die pleister en schrijven de blog en whatsappen met BB (die praat me moed in, al heb ik het nog niet moeilijk) en mijn rots die inmiddels onderweg is naar hier. Ondertussen passeren drie Pieterpadters. Eén enkele Bever-meneer (laat ik hem zo noemen) grote outdoorhoed, lange korte broek/korte lange broek/vreemde lengte afritsbroek met grote donkere vriend op z’n rug. Even baal ik dat ie voor mij zal finishen. Ach.... Daarna een echtpaar/echt paar die stevig de pas erin hebben. Oké ik kom wel als vierde vandaag, maar ik kom er ook. Doe nog maar een cappuccino!

Ik vervolg mijn weg door Maastricht. Een stad die mij niet geheel onbekend is. Dat loopt dan ook prettiger heb ik het gevoel, ik weet waar ik loop, ik weet hoe ver en welke straten volgen. Maastricht is mooi, zeker met dit weer, zeker met mijn doel!

Mijn wederhelft appt met de vraag waar hij precies moet zijn en ik stuur het adres en een locatie waar de eindstreep is. 

Het politiebureau zet ik nog even op de foto en stuur die naar hem toe, zodat hij weet hoe ver ik nog moet. Laatste afslag rechts, klein klimmetje en het fort duikt voor mij op.

Ik heb geen idee waar de eindstreep exact is en wat ik ervan moet verwachten. Ja, ik heb de Pieterpadboekjes, nee, ik heb ze amper gelezen. Af en toe iets nadien opgezocht, meer niet. Ik vond het prettig alles op me af te laten komen, blanco!

Mijn hoofd vraagt zich af wat mij daar te wachten staat, hoe ziet het eruit? Uit wie bestaat mijn ontvangstcomité? Ik prent mezelf in dat ik echt wel een geweldige prestatie heb geleverd. Heel veel mensen hebben het uitgesproken en geschreven, nu moet mijn brein het nog opslaan, inzien en voelen.

Ik fotografeer alles wat ik zie, en da’s altijd veel, maar heb nu moeite om de juiste route te vinden. Ik kijk onderaan de trap na het restaurant even heel goed of ik het juiste pad kies en denk mijn lief al te zien lopen. Maar die meneer loopt later weer terug, vergissing. Boven bij het fort gaat een NS wandeling verder, ja.... da’s niet de mijne. Guru erbij. Die geeft twee routes weer en ik kies een nummer drie 🙃, gewoon een klimmetje omhoog via het asfalt. 

Na de groeve nog een klein stukje, daar wacht mijn lief op mij.... en nog meer zie ik 👍😀😄.

De Sint Pietersberg heeft de vlag voor mij "uitgespannen" en de slingers opgehangen. Mijn wederhelft staat te filmen hoe ik over de streep kom en de slingers stuk trek. Fijn om weer samen te zijn en wat ontzettend leuk dat mijn moeder en Brigitte ook tot het ontvangstcomité behoren, geweldig, wat een verrassing! 😊😊😊

Ik mag cadeautjes in ontvangst nemen, waaronder een gouden medaille en een heuse trofee dat ik het gepresteerd heb om in één keer dit pad gewandeld te hebben. Prachtig!

Ik word gefeliciteerd door voor mij wildvreemde mensen die graag mijn verhaal horen en hun respect uitspreken. Daar krijg ik kippenvel van. Dat raakt me. 

Samen met moeders (bijna 80 jr), BB en mijn wederhelft lopen we een stukje Pieterpad terug richting Pieterburen. We nemen naar anderhalve kilometer toch maar de afslag richting restaurant voor wat lekkers. Daar neem ik de felicitaties in ontvangst van een voor mij onbekend echtpaar die mijn verhaal al hadden gehoord van mijn ontvangstcomité, terwijl zij eerder al hier aan de koffie zaten toen ik nog onderweg was. 

Wanneer wij met z’n vieren rustig koffie zitten te drinken vertelt mijn comité dat ze eerder in rap tempo hete koffie achterover hebben geslagen, toen ze gewaarschuwd werden door het onbekende echtpaar dat ze mij zagen lopen. Ik werd herkend aan mijn fluoriserend roze shirt. Gelukkig, ik val op! Snel moest mijn wederhelft toen nog een tas slingers en cadeautjes uit de auto halen en zijn ze met z'n drieën samen in stevig tempo anderhalve kilometer (beetje klim) naar het eindpunt gelopen. Zij waren net op tijd met versieren! 

Ik had niet sneller mogen lopen, anders had ik hen kunnen verwelkomen 🙃😄.

Terug naar huis, lekker uit eten samen en na praten over mijn belevenissen.

Thuis staan boeketten op mij te wachten, hartelijke dank lieve schoonfamilie en zus!

Dit was een prachtige ontdekkingsreis voor mij, een belevenis, één die niemand mij meer afneemt. 

Ik heb het geflikt, ik heb het gedaan. 

Hoe? Daar schrijf ik nog wel over in een volgend blog, eerst van mijn eigen bed genieten nu.

Uitspraak van de dag, door mijn lief, na 3 km Pieterpad gelopen te hebben; “Ik voel het in m’n benen”.

Bedtijd, was een vermoeiende dag, vermoeiende reis. Morgen volgen de links. Kom gerust weer kijken en lezen. Slaap lekker voor nu.

2019-06-26 | Vals plat

Voor alles is een eerste keer

Daar het gisteren zo warm werd, had ik besloten mij eens niet in de make-up te zetten. Mijn make-up is normaal niet meer dan een eyeliner onder en boven, mascara, blush. Die laatste mocht deze reis sowieso al niet mee, ik produceer zo al voldoende rode koontjes op mijn wangen en al het andere was mini en waterproof. Vanwege de hitte heb ik het voor het eerst in mijn leven (oké, zeg vanaf mijn 16e, mijn ziekenhuis en revalidatiecentrum periode niet meegerekend) gisteren achterwege gelaten. Alleen wat getinte dagcrème (ook mijn assortiment huidverzorgende producten van Clinique moesten thuis blijven) en klaar. Alles zweet er toch zo weer af en met doorgelopen oogmake-up voel ik me alleen maar ongelukkiger.

En weet je wat, ik heb toch gewoon de eindstreep voor die dag gehaald 😊.

Vanmorgen om 5:00 uur opgestaan. Iets eerder vannacht was ik er ook al heel even uit, maar toen was ik gewoon uit bed gerold 😂. Ben ‘t duidelijk niet gewend een éénpersoonsbed. 

Amanda brengt mij naar het station van Hoensbroek en voor de zekerheid wacht ze tot ik ingecheckt ben bij het blauwe paaltje (scheelt, er is maar één kleur) en dat ik in de juiste trein stap (stopt ook maar één trein 🙃). Sittard, ik kom eraan. Gaat deze keer helemaal goed en na 1.300 meter sta ik al op de Markt, het beginpunt. Eigenlijk wil ik nog wel even ergens van het toilet gebruik maken (iets wat hier in de openlucht lastig gaat 🤭). Links, Brasserie de Trechter. Ik zie een dame druk bezig met de schoonmaak op het terras en vraag haar of ik a.u.b. even van het toilet gebruik mag maken. Nee, dat mag niet 😮😮😮. Oké, goed antwoord, alleen had ik het niet verwacht. Ik zie er tenslotte uit als een padvinder 😊 en ook nog met een huge (enorme 🤔) rugzak. Heb ik zo’n slecht hoofd? Ik bedank maar vriendelijk en ga weer naar dezelfde kroeg als waar ik gister aan het eind van mijn etappe neerplofte, Ich & Dich. Een buitenlandse schoonmaakdame gaat me zelfs voor om het damestoilet te wijzen. En het was nog precies daar waar ik gister ook zat 🙃👍. En als dank voor mijn bezoek biedt ze me ook nog een heerlijk kopje koffie aan. Samen praten we wat in het Engels en zij in gebrekkig Nederlands, daar zij pas 28 jaar in Nederland woont en ze afkomstig is uit Iran of Irak (excuus, kan het maar niet onthouden). Een heel lieve dame die journalistiek gestudeerd heeft in haar vaderland, maar dit werk hier doet daar de taal zo moeilijk is. 

Ik dank haar vriendelijk en wens haar het allerbeste toe. Lief mens met een groot verdriet.

Ik verlaat Sittard al snel via de Kollenberg. Het woord zegt het al, berg, klimmen dus. 

Het zweet komt los aan alle kanten, ondanks de heerlijke temperatuur. Hier is het al één en al vrolijkheid tussen honden groot en klein en hun baasjes groot, klein, dik en dun. Bo (of Beau) wordt wel honderd keer geroepen, maar laat z’n baas links liggen en vliegt lekker achter de rest aan. Mooi schouwspel, ik loop er rustig omheen en aanschouw het tafereel. 

Via mooie en soms steile paadjes beland ik bij de Heemtuin. Hoe de tuin eruit ziet, geen idee, alles nog gesloten. Tenslotte heeft niet iedereen zin om zo achterlijk vroeg te beginnen. 

De natuur veranderd van akkers met tarwe en mais (welke granen 🙃😮) naar veel aardappelen en wat bieten. Maar ook velden met diverse wilde bloemen en zoemend ongedierte. Brandnetels en bramen zijn ook vaak aanwezig, da’s aan mijn onderbenen ook duidelijk te zien. 

Ik pauzeer even op een bank met een gedicht en tape mijn voeten nog iets verder in, daar ik ze voel branden. 

Bij kasteel Terborgh (😀) is iedereen nog in diepe rust lijkt het. Het reclamebord biedt koffie en vlaai aan, maar ik neem plaats aan de overkant van de weg op het bankje, want ik ben maar een uur te vroeg voor al dit lekkers. Zit niets anders op dan mijn eigen vreetzak open te trekken. 

Dit is duidelijk een trekpleister van deze omgeving, want zoveel mensen als ik hier zie fietsen, lopen en/of wandelen, zoveel ben ik er vanochtend nog niet tegengekomen. 

Kasteel Terborgh (bron: Wikipedia)

Het is vandaag aldoor wat voorzichtig klimmen om daarna weer te dalen. Prachtig, die holle wegen met mooie bossen. Weer zo anders dan de andere bossen die ik doorkruist heb.

Midden in een veld is zelfs een vliegveld(je). Ik hoop ook een bankje of iets dergelijks, want na een heel eind heuvelachtige vlaktes met veel zon, ben ik er hard aan toe.

Helaas niet, waarom wel? Het is een vliegveld voor modelvliegtuigjes. Maar waarom dan geen ieniemienie bankje voor mij?

Door dan maar. Er volgt een dorpje uit een ansichtkaart of buitenland, Terstraten. Mooie vakwerkhuizen met vrolijke bloembakken en een bank voor mij! Achter mij klatert een beekje en het geluid alleen is al prettig. De plaatselijke rolstoel-mevrouw scheurt voor de tweede maal nog eens langs op volle toeren. Zou zij haar bruine bollen zoeken die ik even tevoren in de greppel heb zien liggen? Ik zal het nooit weten bedenk ik me. Een echtpaar loopt voorbij en houdt halt 20 meter verderop. Balen dat ik de bank bezet houdt? Het waren Pieterpadters, daar heb ik inmiddels oog voor. Wanneer ik ga, zijn ze in geen velden of wegen meer te bekennen.

Ik denk en bedenk me de kilometers weg en blijf vandaag vaak even staan om een rondje te draaien om van dit fantastische uitzicht te genieten. Het eind van de route loopt via Groot Haasdal langs een beekje naar Strabeek. En daar eindig je dan, op een rotonde met een roestige wielrenner in het midden als kunstobject. 

Maar geen horeca, geen bankje, niks, nergens iets te koop. Ja, dorp rechts inlopen tot....... geen idee. Of links inlopen tot...... ook geen idee. Dit is het eindpunt. 

Zo’n toeristische omgeving met.... niks.

Maar ik heb het weer gedaan, de finish van de één na laatste etappe gehaald. Vals plat zeggen ze hier en dat was zeker zo. Het was warm, het heeft heel veel zweet gekost, mijn lichaam is doodmoe, mijn benen en voeten irriteren me. Nederland tot zover is prachtig machtig mooi, maar deze was de mooiste. Dat vind ik! 

Op naar de laatste 😊.