2019-06-30 | En nu?

The day after the day after the day

Of te wel, zondag. De eerste zondag na mijn behaalde eindstreep van afgelopen donderdag van het Pieterpad. Ik heb Noord-Zuid gelopen. Gewoon omdat het zo goed voelde, van boven naar beneden; gewoon omdat het zo in het boekje staat; gewoon omdat ik niet het zwarte stopgaren of het wiel opnieuw hoef uit te vinden (nu zou ik wat mensen/categorieën kunnen opsommen, maar doe het niet 😊) en ik gewoon gedaan heb wat men in het boekje heeft geschreven. Ik ben zo volgzaam 😮🤔.

Emmer, warm water, soda en o.a. mijn rechter pijnlijke voet. Dat is het gevolg van het Pieterpad lopen in één keer (26 etappes in 27 dagen). Natuurlijk eigen schuld dikke bult 🤭. Donderdag kon ik de finish ruiken, zooo dichtbij was ik al toen blaar naast blaar zich aankondigde. Even te voor (bij de eerste koffie en eetgelegenheid (ja na zo’n 2 kilometer of zo) in het grote Maastricht) had ik mijn voeten nog gecontroleerd en verder als cadeautjes ingepakt. Mooi blauw tape (dank BB en A-C-tion) en witte Hansaplast.

Ik had moeten stoppen, tapen en plakken, maar ik kon gewoonweg niet meer stoppen met lopen. De laatste kilometers en ik was er. Het einde in zicht. Adrenaline stroomde waar het nog nooit gevloeid heeft. Wat een kick om te kunnen finishen.

(Dus leer hiervan mensen, stop, tape, plak! Ongeacht de kleur.)

Wie zal er staan bij mijn finish? Want stiekem hoopte ik toch wel op een mooie binnenkomst met enkele mensen die mij lief zijn. Nog een klein klimmetje en het einde was echt binnen "loop-bereik" 🙃.

Wat een prachtig eindpunt, wat een geweldige verrassing en ontvangst. Mijn wandelnichtje Brigitte, mijn lieftallige wederhelft en mijn lieve moeder. Slingers, spandoek, bloemen, trofee, medaille, kaart en thuis nog meer. G E W E L D I G !! 

Felicitaties heb ik ontvangen van heeeel veel familie, vrienden en bekenden, FB-vrienden en heel leuk, veel onbekenden. 

En nu moet ik even op “de blaren zitten”, zeg maar lopen. Gelukkig heb ik m’n OOfos nog/weer 😊. Ook heel fijn voor mijn hielsporen (ja, ik wil graag alles in meervoud 🙃).

En nu ben ik thuis. Het is klaar, over, uit, einde, finish. Nou klaar nog niet, ik beleef het nog wel een paar dagen opnieuw, maar zonder zoeken naar slaapplaats, eten, routes, GPX en Guru en zonder praktische en super comfortabele wandelkleding. Mag ik niet aan thuis van manlief 😐🤨. En dat zou nu zooo fijn zijn met deze warmte. Mijn OOfos worden gedoogd i.v.m. mijn voet.

Ook zonder de leuke en interessante ontmoetingen, fijne gesprekken met en bij bekenden, familie en wildvreemde mensen. Wat een indrukken heb ik opgedaan, wat een belevenis was dit. 

Geweldig was het om te zien en mee te maken hoe mensen zo verschillend leven, zijn of geworden zijn.... etc. En toch waren er ook gelijkenissen met totale vreemden. Zo mooi 😀! Wat een rijkdom, en dat voor niets!

Nu ben ik al twee dagen bezig met al mijn foto’s, van de camera en iPhone en niet te vergeten die van Brigitte, te organiseren. En het zijn er veel! Heel veel! Ja, ik ben altijd bang iets te missen hé 😃.

Alle foto's moeten gedraaid worden, omdat er geen fotocamera bestaat voor mensen die enkel linkshandig kunnen fotograferen (zelfs Canon heeft nooit de moeite genomen mijn vraag hieromtrent te beantwoorden). En ik heb er wat afgeknipt (zo noemde men dat vroeger; lees gefotografeerd). 

Dus zo beleef ik het nog een keer en da’s super leuk, want het is natuurlijk toch al dik drie weken geleden dat mijn reis begon.

Grotendeels heb ik prachtig weer gehad. Ik ben gebruind teruggekomen met blanke sokken (voeten en enkels) en bovenarmen en een wazig bruin/beige tintje boven de knie van de verschillende lengtes bermuda’s. Potje bruin (make-up) kan wel in de kast blijven staan, want mijn gezicht is al gekleurd door de buitenlucht. 

En wanneer het weer wel slecht was (wat is slecht?), goed vochtig tot nat en minder zonnig, heb ik net zoveel genoten en gelachen. Zeker met BB erbij. Lang leve de natuurlijke föhn (grote woei) en de bokse is weer dröge (de broek is weer droog).

Mijn grote vriend is leeg, de was is reeds gedaan en mijn schoenen zijn op en aan vervanging toe. De laatste dagen gaf links zelfs regelmatig een kreuntje en steuntje vanuit z’n zool, arme hij. Maar eerst mijn voet laten helen eer ik nieuwe kan passen. Four Seasons, ik kom er snel/gauw/binnenkort aan!

Ik heb het geflikt. Ik! 56 jaar jong/oud (al voelde ik me mangs (Twents voor soms)uitgeblust) met een krakkemikkig gestel, een deels disfunctionele rechterarm (door plexcus brachialis laesie en een omodese) veel pijn, maar een hoge pijngrens en groot doorzettingsvermogen‼️

Voor een ieder die zich bedenkt om dit avontuur aan te gaan, onder welke omstandigheden dan ook, DOEN! 

Je kunt meer dan je denkt. Ik kon het. Ik heb mijn lichaam uitgedaagd. Ben over grenzen gegaan en heb doorgezet. Als je na gaat dat ik bijna 12 jaar geleden een zeer ernstig motorongeval heb gehad en mijn leven aan een zijden draadje heeft gehangen en ik heb het toch maar gedaan. O.a. mijn ruggenwervel (thoracale 8), was gebroken en is nu scheefgegroeid en mijn grote vriend was zwaar (7-8 kg). Het kan altijd erger! Ja, de ongemakken en het gewicht van je grote vriend. Edgar had 15 kg 😮😮😮 Een man nb!

Goed plannen en organiseren is wel belangrijk geweest voor mijn tocht. Ik moest wel in een bed slapen, kamperen was geen optie. Nou is dat laatste nooit echt mijn favoriet geweest. Wat doet een mens zichzelf aan? Hele jaar door op en top in luxe leven en dan moet er gekampeerd worden? Maak eens een begroting van de kosten wanneer je dit wilt doen; met tent of bed. Goede lichtgewicht tent + matje (heb nu al pijn)+ slaapzak = € (de rest mag je zelf uitrekenen, suc6).

Ik ging met Snelle Jelle’s op pad (we gaan nog ff een rondje, of 26😄), gezonde repen en ongebrande noten. Bang niets te eten te hebben onderweg. Onzin natuurlijk! Laat los, overal is wel iets, een supermarkt, cafetaria of kroeg. Nou....... Schoonloo-Sleen ..... 🤭? Water, je medicijnen, voetverzorging en goede wandeloutfit, da’s een must. En je knip met plastic pasjes en wat cash geld (niet te heet wassen 🤗). En misschien wat extra oplaadsnoertjes 🙃🤭. Schoonloo heeft geen winkels!  

Veel komt aan op karakter is mijn mening. De pijn, de vermoeidheid en alle andere klachten en ongemakken heb ik op de koop toe genomen! Puur wilskracht!!💪💪💪

Dus geef niet op, blijf positief, zorg dat je je dromen waarmaakt. En ga uitdagingen niet uit de weg! Het leven is veel te kort en gaat veel te snel. Zie hier, 1 juni startte mijn reis en nu ben ik al drie dagen thuis.

En is manlief alweer gewend aan mijn gedelegeer 😄(hé 💙je 😂).

Ik wil iedereen bedanken die ik ontmoet heb op mijn pad. Ook de niet wandelaars die gezellig wouden kletsen met mij. Alle mede-Pieterpadters die ik tegen ben gekomen, waar ik een gesprekje mee heb gevoerd. Alle slaapadressen bij Vrienden op de Fiets o.d. en zeker familieleden.

BB thnx 😘😘😘 je hebt een medaille verdiend. En niet alleen voor de gemaakte kilometers, ook voor de organisatie, eten, slapen en lacheeeeeeeee 😂en je geheimhouding 😉.

Mijn moeder speciale dank, om op die leeftijd toch nog zo te kunnen zorgen en verzorgen. Bijna niks was teveel 😘.

Mijn wederhelft natuurlijk. Zonder jou was het onmogelijk. Op afstand moest je alles repareren wat ik weer eens kapot had gemaakt (mijn 2e hobby 🙃), het verzorgen/mee-werken aan mijn blog, de kilometers en mijn commando’s 😂. 

Mijn motto: DOEN, nu het nog kan. Morgen kan te laat zijn en heb je spijt.
Kijk vooruit (heel handig sowieso, want je moet de wit/rode markeringen volgen), blijf niet achter je kijken, al raad ik je aan wel eens om te kijken, maar dan alleen om het mooie te zien!

LEEF! GENIET!